46 yıl sonra aynı yerde

Şoray Uzun

Sıla-ı rahim yurdumuzda bizim gibi muhacirleri yıllardır bağrına basan güzel belde. Şimdi tarihi bina olarak hizmet veren eski garın önünde sergilenen buharlı trene benzer bir başka buharlı trenden vatan topraklarına ilk ayak basışımızı dün gibi hatırlarım.

Rahmetli dedemin toprağı uzun uzun öpüşünü, babamın ilk gördüğü kişiye hasretle sarılışını, babaannemin gözyaşlarını.

MUHACİRHANE GÜNLERİ

İlk Edirne bağrına bastı bizi.. İltica ettiğimiz için; şimdi TMO Silosu olarak kullanılan yerin hemen karşısında bulunan Muhacirhane'de kaldık bir süre.

Sonraları müptelası olacağımız çayla tanıştık. Sabahları Selimiye'nin minaresinden gelen ezan sesine uyandık.. Türk bayrağını her daim görebilmenin gururunu, mutluluğunu yaşadık.

Ait olduğumuz yerde olmanın huzurunu hissettik. Sonra 1930'larda ve 1951'de mübadele ile gelen akrabalarımızın yanına Adana'ya gittik ve ben; büyük bir gururla söylemeliyim ki Adanalı oldum... Ama önce, Fatih Sultan Mehmet Han'ın söylediği gibi: Edirneliyim.

ŞEHİRLERİN ANNESİ

1989’da Bulgaristan'dan gelen büyük göç dalgasında geride kalan akrabalarımızı yine Edirne'de karşıladık. O dönem, günde iki kez İstanbul'dan Edirne'ye gider gelirdim. Aynı Edirne’ydi.

Sıcak, sevecen, güleryüzlü ve müşfik... Edirne, dışarıdan gelen her Türk için annedir. Benim için şehirlerin annesidir Edirne. Ne zaman yolum düşse anneme kavuşmuş gibi hissederim. 'Hayatının en büyük hayali'ni gerçekleştirip eşi ile evlenmeyi başarmış

​

Edirne Belediye Başkanı Recep Gürkan ile tanışınca Edirne’yi seven biri olarak gönül rahatlığı ile ayrıldım bu şehirden. Başkan da en az bizim kadar Edirne sevdalısı.

Kırkpınar'da peşrev çekerken beni anons eden Baş Cazgır Babaeskili Şükrü ve davul zurna ekibine, Ciğerci Kazım’a, süpürge saran ustalara, son nalbantçıya, neşe kaynağımız Roman kardeşlerime, ezanları, kâmetleri ve Selimiye'yi anlatışı ile Nadi Hoca’ya ve ne zaman aralarına karışsam beni öz kardeşi gibi bağrına basan Edirne ahalisine selam olsun...