‘Anneciğim, mükemmel olmadığın için teşekkürler’

Anneler Günü yaklaşıyor. Reklamlar, afişler, annelerin ne kadar mükemmel olduğundan bahsediyor. Annelerin vazgeçilmez oldukları bir gerçek.

Fakat “mükemmel anne” olmak konusunda aynısını söyleyebilir miyiz? Söylemeli miyiz?

Anneler çoğu zaman baskı altında, zaman zaman çocuk yapmış olmayı sorgulayan, hem kendilerine odaklı, hem de bir o kadar fedakar bireylerdir. Onları içinde bulundukları duygusal dünyadan bağımsız düşünemeyiz. İşte bu süreçler düşünüldüğünde, “mükemmel anne” olma fikri çok da gerçekçi değildir.

Çok değerli pediatrist ve çocuk psikanalisti Winnicott’a göre, çocukların sağlıklı gelişimi için, annelerin “mükemmel” değil, aksine “yeteri kadar iyi anne” olmaları gerekir. Önemli olan bebeğin tepkilerine (ağlama vb.) odaklanabilmek, empati kurabilmek, duygularını onun yerine dile getirmek ve ihtiyaç duyduğunda (acıkma, uykusu gelme vb.) yanında olmaya çabalamaktır.

Peki her ihtiyaca anında yetişebilmek, en doğru şekilde davranmak mümkün müdür?

Birçok anne, çocuk bakımında hata yapma konusunda kaygılanır hatta suçluluk yaşar. Çocuğa en iyisini verebilmek için yaşanan bu doğal kaygı çok yoğun olduğunda, çocuğunuzun gelişimini düşünülenden fazla zedeler. Doğru yapma konusundaki yoğun kaygı, anne-bebek iletişiminin doğallığını bozar ve anneyi bebeğinin zihnini merak etmektense, “mükemmel çocuk büyütme” arayışına iter.

Halbuki her anne hata yapar ve bu hatalar sayesinde sağlıklı çocuklar büyütür.

Winnicott’a göre, annelerin ufak tefek hataları bebekler için hayal kırıklığını deneyimleme fırsatıdır. Örneğin, yemeği geciktiğinde ağlayan bebeğin annesinden bağımsız olarak bu huzursuzlukla baş etmeye çalışması bireyselleşme adına ilk adımdır.

Doğru çocuk büyütme yollarını merak etmek ve uygulamaya çalışmak çok değerlidir. Taa ki, çocuğunuzla olmaktan aldığınız keyif ve onun hayatına duyduğunuz merakın önüne geçene kadar. Önemli olan çocuğunuzu bir birey olarak kabul etmek, kapsamak ve güven vermektir.

Instagram: cocuklar_buyurken