Anneyim ben!

Doğurup kucağıma aldığım gün anne olmadım. Çocuğumun içimde büyüdüğünü öğrendiğim an oldum. Attığım adıma, içtiğim suya, yediğim her şeye kendimden önce bebeğim için dikkat ettim.

Yirmi dört yaşıma kadar asla sırt üstü uyuyamam diyordum. Uyudum. Hem de tam 280 gece boyunca sırt üstü uyudum. Günde iki litre su mu içilir diyordum. İçtim. Hem de 280 gün boyunca her gün tam on iki bardak su içtim.

Sana desem ki içinde senden ayrı bir canlı daha olacak, kımıldayacak, senin kanından canından beslenecek korkarsın. Bir bilim kurgu filminin sahnesi diye düşünürsün değil mi? Öyle değil. Ne oluyor biliyor musun? Bir mucizeyi yaşıyorsun. Hayata çok daha sıkı tutunuyorsun. O içinde kıpırdadıkça yaşamın güzelliklerine daha çok teslim oluyorsun. Hatırlıyorum; son aylarda dakikalaraca izlerdim bebeğimin içimdeki varlığını. Konuşur, masallar anlatırdım. Dünyaya geldiğinde her şeyin ne kadar güzel olacağını söylerdim. Onu kucağıma ilk aldığım anda ne hissedeceğimi hayal etmeye çalışırdım ve bunu her yaptığımda midemden boğazıma bir kelebek sürüsü yükselirdi. Oysa kelebeklerin en güzeli içimdeydi...

Sonra doğdu. Anladım ki kucağıma ilk verdikleri an hissedeceğim duyguyu hayal etmem asla mümkün değilmiş. Bu anlatılmaz yaşanır bir duyguymuş. Yanıma getirip cennet kokusunu burnuma yaklaştırdıklarında ağlarken çenesi öyle çok titriyordu ki kalbim ezilmişti. Ameliyathane soğuktu ve bebeğim çok üşümüştü. Birden hıçkırarak ağlamaya başlamıştım. ‘Ne olur sarın, ne olur giydirin çok üşüyor’ demiştim.

İki çocuk getirdim bu dünyaya. İkisinde de hazzına doyulmaz duygular yaşadım. Şimdi biri 8 yaşında, diğeri 6 ama sanki onlarsız bir hayatım olmamış. Onlardan öncem yokmuş gibi...

O yüzden de benim doğurduğum evlatlar için, asla doğuramayacak olan bir erkek topluluğu hüküm veremez. Benim doğurduğum evlatlar için ‘anne’ olmanın ne demek olduğunu asla bilemeyecek birileri karara varamaz. Çekin ellerinizi çocuklarımızın üzerinden. Uzak durun.

Ben ‘tecavüz’ kelimesini ‘çocuk’ kelimesiyle aynı cümle içinde kullanırken bile kusmamak için kendimi zor tutuyorken siz yavrularımıza bu kötülüğü yapamazsınız! Tecavüzün her türlüsü suçtur ve en ağır cezaları hak eder.

O kararın altına imza atan hiç kimse ben ‘babayım’ diye dolaşmasın ortalıkta. Çünkü bunu yapan asla ‘baba’ olamamıştır. Sadece o çocuğun dünyaya gelmesi için katkı sağlamıştır.

Benim doğurduğum evlada uzanacak o pis eli kırması gerekenler kırmıyorsa, ben gözümü kırpmadan yaparım bunu. Ve vicdanım bir gram dahi sızlamaz!