Ayna ayna söyle bana

İkizler doğduktan sonra uzun bir süre kuaföre uğramaya vakit bulamamıştım. Meğer kuaför bir kadının hayatında ne kadar mühim bir yer tutuyormuş. Eskiden yani bebeklerden önce, saatler süren işlemlerden bunalıp bir an önce kalkıp gitmek isterdim. Doğumdan sonra tek nefes aldığım zamanlar belki de kuafördeki bana ait zamanlar oldu. Bir yandan aklım hep evde ve gözüm her an çalabilecek telefonumda olur, bir yandan da yaşadığım bana ait zamanı, saç boyasının ardından başka işlemler de yaptırarak bir nevi terapiye çevirirdim. Şimdi kızlarım biraz daha büyüdükleri için kendime bir parça daha fazla zaman ayırabiliyorum.

Bu arada kız çocuğu olduklarından mı yoksa bu yaş dönemi tüm çocukların yaşadığı bir şey mi bilmiyorum, onlar da aynayı keşfettiler. Aynanın karşısında kendilerine öpücük atıp duruyorlar. Bakalım kızlarımla birlikte ilk kuaför seansımız ne zaman olacak. Bunları düşününce sanki hiç büyümeyeceklermiş gibi geliyor bana.

NEREDE O ESKİ GÜNLER…

İster çalışan anne olun ister evde çocuklarınıza bakıyor olun, yorgunluktan pestiliniz çıkmış bir halde akşamı zor ediyor ve yatağa yarı uykuda gidiyorsunuzdur. Eşiniz de eve büyük ihtimalle yorgun geliyor ve eğer çocuklarınız uyumamışsa onlarla vakit geçiriyordur. Onlar uyuduğunda gün ne zaman bitmiş, gece ne zaman olmuş hiç fark etmeden birbirinizle konuşmaya bile haliniz kalmamış bir şekilde, bir kanepede siz, diğerinde eşiniz, sessizlik içinde öylece tavana bakıp bir süre sonra da sızıp kalıyorsunuz değil mi? Üzülmeyin ve bunun geçici bir durum olduğunu bilin yeter.

Bu dönem birbirinize en anlayışlı olmanız gereken dönemdir bekli de. Her iki taraf da çok yorgun ve en ufak fırsatta dinlenmeye odaklı bir hayat yaşamanız son derece doğal. Bizim evde de durum pek farklı değil. Eşimin işten eve en erken geliş saati 22.00’dir. Eşim eve gelir ve yarım saat sonra ben uyumaya giderim. Bazen o daha geç geldiğinde birbirimizi ancak sabah ya da bebekleri beslememiz gerektiği zaman gecenin bir vakti görürüz.

Eskiden vakit bizim için problem değildi. İstediğimiz saatte canımızın istediği yere gitme, sabaha kadar film izleme ve gecenin bir vakti kendimize dilediğimiz yemeği yapma lüksümüz vardı. Şimdi mutfakta yanlışlıkla eşim bir çatal düşürse gözümde çakan şimşeklerden korktuğunu söylüyor. Bu durumun bebeklerimiz 3 yaşına gelene dek süreceğini düşünüyorum açıkçası.

Elbette bazen kendimize kaçamak zamanlar yaratıyoruz. O kaçamak zamanların bizim için ne kadar kıymetliği olduğunu kelimelere dökemem. Geçenlerde, sadece İstiklal Caddesi’nde amaçsızca yürümek bile kendimizi hafiflemiş hissettirdi inanın. Aynı dertten muzdarip tüm anne babalara tavsiye ederim, kaçamak zamanlar yaratın kendinize.

MAVİ VE DERİN’İN ANNESİ

Güzel havalar tüm çocuklu aileler için bulunmaz nimettir. Biz de havayı güzel gördük mü kızları oturduğumuz sitenin parkına götürürüz. Her parka gidişimizde mutlaka yaşıtları da orada olur ve onlarla saatlerce oyun oynayıp güzel havanın tadını çıkarır bizim minikler. Kızlar salıncakta sallandığı vakit soluklanabilirim ancak ve diğer annelerle başlarız sohbete.

Eliz’in annesi bakıcı arıyor bu ara mesela. Alya’nın annesi çok yoruluyor kızı yürümeye başladığından beri. İnci’nin annesi, kızının doğum gününün tatlı telaşında. Deniz’in annesi salıncağa mıhlanmış olan kızını biraz yürüsün diye ikna etmeye çabalıyor. Batuhan’ın annesi “Batuhan yürüse de eğilmekten kurtulsam” diye dert yanıyor bize… Konuşuyoruz, dertleşiyoruz, gülüşüyoruz ve teker teker evlerimize dağılıyoruz.

Parka indiğimizde tüm çocukların isimlerini bilirken annelerinin isimlerini bilmediğimi fark ediyorum. Sormak da hiç birimizin aklına gelmiyor tabii. Derin ve Mavi’nin annesiyim ben. Adımın pek bir önemi yok parktayken. Eşim bile artık “Mavi ve Derin’in babası” olarak tanınmaya başladı. Eh bu durum bazen hoşuna gitse de bazen “Gitti 25 yıllık gazetecilik kimliğim” diye de hayıflanıyor.

Mavi ve Derin’in annesi olarak yarın parka indiğimizde diğer annelerin isimlerini öğrenmek için kendime söz verdim bugün. Tabii kızların peşinde koşturmaktan aklıma gelirse…