Ayrılamayız biz, itiraz var!

Hayatında en çok neyden nefret ediyorsun diye sorsalar hiç düşünmeden ‘ayrılmak’ derim. Benim için öyle zor, öyle korkunç, ne kadar alıştırsam da kendimi öyle ‘ani’dir ki ayrılıklar. Öyle Türk filmi tadında ‘ben ayrılık sahnelerinden hoşlanmam’ değil söylemek istediğim, bildiğin herhangi bir şeyden ‘ayrılmak’tan nefret ederim.

Odamın şeklini değiştirmem, değiştirilirse çok kızarım, kıyafetlerimden kolay kolay vazgeçemem, annemin bir yere gitmesiyle yıkılırım, babam hiç şehir dışına gitmesin isterim, kardeşlerim evlenmesin, evlenseler de bizim evimizde yaşasınlar, okul bitmesin, dostlarım hiç uzağa gitmesin… Bu ve bunlar gibi bir çok madde hayatımı çepeçevre sarmış bulunmakta ve ben ne kadar ayrılıklardan nefret etsem de, sevmediğin ot burnunun dibinde biter misali, yine bir ayrılık ve değişimle karşı karşıyayım.

Bilindiği gibi Milliyet Gazetesi ve Vatan Gazetesi Demirören guruba satılmış bulunmakta ve biz çok kötü bir ayrılıkla karşı karşıyayız. Hepimizin bir aile gibi olduğu Doğan Medya Center binası şimdi bomboş. Kendimi boşanmış anne- babanın çocuklarından biriymiş gibi hissediyorum, kardeşlerim babada kaldı ben ise annede.

Sahiden bu ayrılıklar insanın derinden etkiliyor. Onlar henüz taşınmadan önce, 3 gün rüyalarımda Milliyet ve Vatan Gazetesi’ni aldığımı, genel yayın yönetmeni olduğumu, durun siz taşınamazsınız diyerek toplantıları böldüğümü gördüm. Üzerimin açık kalma ihtimalinin yüzde 90 olduğunu düşünürsek rüyalarımdan hiçbir anlam çıkmadı ve doğal işleyiş gereği arkadaşlarımız başka bir binada iş yaşamlarına devam etmeye gittiler.

Elbette ki işin ekonomik, bürokratik pek çok boyutu var ama beni en çok ilgilendiren aynı binayı paylaştığımız, yemeğimizi, kahvemizi, sigaramızı en önemlisi düşüncelerimizi paylaştığımız iş arkadaşlarımdan uzakta kalmak oldu. Senelerdir bu binada ikamet edenler, burayı evinden daha fazla görenlerde var aralarında. Onlar için elbette ki bu durum çok daha zor ama buranın o güzel havası, işleyişi artık kayboldu.

Ayrılıklardan nefret ederim, hele en sevdiklerimden ayrılmaktan daha fazla nefret ederim. Şansıma en sevmediklerimin bana kalmasından en çok nefret ederim. Dilerim ki burada başlattığımız o eğlenceli dostluk, aynı alanda yaşamasak da devam eder. Tek dileğim bu.

Sevgili dostlarımın yeni alanlarında keyifli ve başarılı günler yaşamalarını temenni ederek, onların bize bıraktığı bu boş binada ağlayarak en duygusal, en acıklı hallerimle ‘beni niye yalnız bıraktınız bee’ biçimde facebook tacizlerime devam etmeyi kendime bir borç bilirim.

Ben hiç sevmedim bu ayrılığı, bütün gazetelerin ikametini bizim eve alacağım en sonunda, o olacak!

BU ŞARKI EŞLİĞİNDE KAHVEMİ İÇERİM, EFKARLANMAYA DEVAM EDERİM