Azmin böylesi

9-17 Temmuz tarihleri arasında Kore’de yapılan 2’nci Uluslararası Paralimpik Gençlik Kampı sırasında, 6 ülkenin genç sporcularının, yeni sporlar öğrenmek ve birbirleriyle kaynaşma çerçevesinde yaptıkları çalışmaları izliyorum. Bocce (Düzgün ve tahtalarla çevrilmiş 4m x 26.5 m boyutlarında bir zeminde, 100-115 mm çapında sentetik toplarla oynanan bir spor dalı) oynanan salonda çalışmaları izlerken, birden gözüm akülü sandalyeye bağlı olarak oturan Koreli bir genç kıza takılıyor.

Chaewon Song

Hareketlerini zor kontrol eden, konuşamayan genç kız, annesi ile kafasını sallayarak, gözleriyle iletişim kurup küçük topu salonun ortasında belli bir mesafede duran hedef topuna isabet ettirme hazırlıkları yapıyor. Dışarıdan kontrolsüz gibi gözüken kafa ve göz hareketleriyle annesine bir şeyler anlatmaya çalışıyor. Yanda fotoğrafını gördüğünüz özel aparat kendisi için geliştirilmiş. Gözleriyle hangi parçaların takılacağını, topa olan mesafeyi ayarlayarak annesine bildiriyor.

Çenesiyle vuracağını işaret ediyor

Üzeri açık tahtadan yapılmış topun kaydığı bu kanal hazır olunca yine annesine gözleriyle, çenesi veya başıyla vuracağını işaret ediyor. Topun hızını ayarlamak için vuruşunu yapıyor. Ve birden diğer katılanlardan bir alkış kopuyor. Çünkü ortadaki topa en yakın atışı Chaewon Song yapıyor.

Yemeğini annesi yediriyor

Akşam yemekhanede annesi ile beraber oturuyor. Yemeğini annesi yediriyor, her türlü ihtiyacını o karşılıyor. Ertesi gün tesislerin önündeki tartan piste annesi ile birlikte geliyor. Chaewon Song, sandalyesinde ileri-geri gidip gelirken, annesi tartan pistte koşmaya başlıyor. Oturup izliyorum, 1600 metre koştuktan sonra kızını alarak tekrar yatakhane bölümüne geçiyor. Bir gün sonra annesiyle bir söyleşi yapıyorum.

“O benim her şeyim”

Anne Kyeyeon yaşadıklarını şöyle anlatıyor: “Chaewon benim her şeyim. 17 yaşında. Cerebral Palsy (CP) hastalığı var. Doğduğundan beri birlikte yaşıyoruz. Büyük sabır gösterdim, çünkü Chaewon çok zeki, her şeyi anlıyor ve beni de yönlendiriyor. Kendisiyle göz kontağı ile anlaşıyoruz. Öyle bir hale geldik ki bakışlarıyla artık ne istediğini anlıyorum ve benim anlatmaya çalıştıklarımı da o anında kavrıyor” diyor.

Cep telefonuyla iletişim

“Bundan bir yıl önce ısrarla “Bana bir cep telefonu ver” diye tutturdu. Şaşırdım “Ne yapacaksın?” diye sordum. Israr edince bir cep telefonu alarak kendisine verdim. Önce anlamsız bir şekilde tuşlara bastı. Bir süre sonra sırt üstü yatarak eline verdiğim bir kurşun kalemle harflere basarak benimle iletişim kurmaya başladı. Şimdi uzun süreli konuşmalarımızda veya yaptığımız programlar için cep telefonu üzerinden haberleşiyoruz. Chaewon’u küçükken göğsüme yatırıp şarkı söylerdim. Odasında her tarafa yazılar, resimler, afişler yapıştırır, televizyonu da devamlı açık bırakırdım. 5 yaşında okuma eğitimi vermeye başladım. Ve çok kısa sürede okumayı öğrendi. Şu an çok mutlu. Hele spor onu tamamıyla hayata bağladı.

Bir de kardeşi var

“Chaewon’dan sonra eşim başka çocuk istemedi.” ‘Tüm enerjimizi kızımıza verelim, bir çocuğumuz daha olursa Chaewon’u ihmal etmekten, her istediğini yapamamaktan korkarım’ dedi. Ben ısrar ettim. Şimdi kendisinden 3 yaş küçük 14 yaşında engelli olmayan bir erkek kardeşi var. Onunla da çok iyi anlaşıyorlar.”

Eğitim

Seul yakınında, Cerebral Palsy’li (CP) çocuklar için özel bir okul var. JOOMNOG High School. Bu okula devam ederken Bocce da altın madalya sahibi bir Cerebral Palsy’li gencin dikkatini çekiyor Chaewon. Ve öğretmenlerinin de ısrarıyla bu spora başlıyor. Bugüne kadar katıldığı yarışmalarda 3 altın madalya kazandı. Şimdi hedefi 2012 Londra Paralimpik Oyunları. Biz söyleşiyi yaparken Chaewon’la el ele oturuyoruz. Ve ara sıra elimi kuvvetli bir şekilde sıkarak annesinin dediğine göre benimle tanışmaktan mutluluğunu gösteriyor. Ayrılırken Chaewon’un annesine “Sadece anne değil, bir meleksiniz” diyorum. Gözyaşları içinde birbirimize sarılıp 2012’de Londra’da görüşmek üzere vedalaşıyoruz.

ÇENGELLİ PANO

Engelli motosikletine ihtiyacımız var

Ben yüzde 69, eşim yüzde 50 engelli. Bir apartman dairesinde oturmaktayız. Eşimin ve benim engelli motosikletine ihtiyacımız var. Siz hayırseverlerin yardımını bekliyoruz. Biliyorum ki Acun Ilıcalı ağabeyimiz engelli arkadaşlara yardım ediyor. Ne olur bize de yardım elini uzatsın.

Mustafa Tapkı/Adana Tel: 0536 656 34 78

Tüm engelliler için...

5 Temmuz’da köşenizde yazım yayınlanmıştı. Sosyal Hizmetler Genel Müdürü aradı, çok nazik davrandı ve beni Siirt İl Müdürü’nün yanına gönderdi. Her iki müdüre de teşekkür ederim. Yardımla ilgili gelişme olursa haberdar ederim. Aşağıdaki şiirimi tüm engellilere ithaf ediyorum.

Asil sevgi

Engelliler çok dertli

Sevgiye muhtaç belli

Kalbi kırık, içi buruk

Güzel söze ihtiyaç duyar

Engelleri kaldıralım

Onlara sırt dönmeyelim

Kader bu hiç belli olmaz

Sevgiye de doyum olmaz

Sevgiye aç her engelli

Herkes oynuyor çiftetelli

Kimse vermez asil sevgiyi

Engellidir dertli dertli

Servet Bardak/Siirt

Kızlarım için yardım istiyorum

İş arıyor, bulamıyorum. 4.5 aydır bana kimse iş vermiyor, çok zor durumdayım. Ben iki çocuk annesiyim, kızlarımdan biri kalp hastası. Eşimden ayrıyım, kimsem yok. 4 senedir bir ailenin yanında kalıyorum, onlar da çok zor durumda. İnanın mağdurum. İnsanlardan kendim için değil, iki evladım için yardım istiyorum. Hayırseverlerin bana bir iş vermelerini rica ediyorum. Kızımın tedavisi için borçlandım. Çok değil ama bir miktar borcum var ve bir ana önce ödemek istiyorum. Kendim için değil kızlarım için yaşamak istiyorum. Tüm yardımseverlerden rica ediyorum iki filizim solmasın. Lütfen dalga geçmek için değil, yardım etmek için arayın.

Nevin Yılmaz Tel: 0539 462 34 74

Anneme bakıyorum...

43 yaşında, ticaret lisesi mezunuyum. Son 10 yıldır yüzde 45 ruhsal engelli olan, işsiz ve fakir biriyim. Benden başka yakını olmayan 63 yaşındaki anneme bakamıyorum. Annem aç ve hasta. Köyde ikamet ettiğimiz için şehirdeki aşevinden yemek alamıyoruz. Gıda, giyim ve ulaşım ihtiyaçlarımız için maddi yardım istiyoruz.

Sadık Akgün/Edirne Komşumun telefonu: 0543 421 16 99