Giriş
Can Dündar'a ve Yavuz Şenkal'a geçmiş olsun. Artık basın özgürlüğü sorunu, can güvenliği boyutuna dönüşmüş bulunuyor.
***
Davutoğlu'nun ayrılmaya zorlanması, AK Parti saflarında da endişeyle karşılanıyor. Bir üst düzey yöneticiyle konuşuyorduk: “Kayınvalidem Erdoğan hayranıydı, Davutoğlu başarılıyken neden görevden alındı çok üzüldüm” dedi. Bir başka gerçek daha var: Şu anda AK Parti iktidarda ve “asıl yönetici” Tayyip Erdoğan. Erdoğan’ın yönetim tarzından (eskisi kadar) hoşnut olmayan geniş bir kitle, seçeneksizlik nedeniyle, durumu sessizce izliyor. Bir kez daha, muhalefet sorunuyla yüzyüzeyiz: İktidarı etkili, gerçekçi ve akılcı dille eleştirecek bir siyasi akla ihtiyaç bulunuyor. “AK Parti içinde seçenek yaratma” girişimleri, şimdiye kadar etkili bir birikim oluşturamadı. Gül’den Arınç’a, Babacan'dan Davutoğlu'na kadar, partinin kuruluşunda ve kazandığı başarılarda rol oynamış siyasetçiler, Erdoğan karşısında bir alternatif üretemediler. Siyaset sahnesini terk ettiler.
Otoriterleşmeye karşı
14 yıllık iktidar, bir “güç birikmesi” anlamına geliyor. Gücü merkezileştirebilmiş bir liderin, parlamento içinde, etkili bir muhalefetle karşılaşmamış olması, ciddi bir handikap. Halkı arkasına alan, bürokratik, güvenlik ve yargısal kurumlarında etkisi yoğunlaşan, iktidar partisine egemen olarak, yasamayı da kontrol edebilen, otoriterleşme eğilimindeki bir güçten söz ediyoruz. Türkiye gibi, demokrasi kültürü kökleşmemiş bir siyaset coğrafyasında, bir lider, adım adım, kurumların ve yasaların üstünde bir yerde konumlanıyor. Bu bazı görüşlere göre, işlerin yürümesini kolaylaştırabilir, kararları hızlandırabilir. Ancak, kurumların işlevsiz hale gelmesi ve denetlenemez bir tablonun oluşma riski, endişeleri artırıyor. İktidar seçeneği olabilecek, demokratik, uzun vadeli düşünebilen, değişim perspektifine gerçekten sahip bir muhalefete, her zamankinden çok ihtiyacımız var. Bir iktidarın 14 yılda otoriterleşmesi şaşırtıcı olmayabilir. Ama muhalefetin 14 yılda seçenek oluşturamaması, üzüntü verici.
