Bir şehir her şeyi değiştirir

MEHMET COŞKUNDENİZ

118 yıllık belediye binası önünde Belediye Başkanı Recep Gürkan bizi bando ile karşılıyor.

Repertuvarlarında elbette marşlar var ama Edirne'nin 9/8'lik havasını çalıyorlar.

Rıfat Ababay'ın isteğiyle 'Dol Karabakır Dol' şarkısını çalınca da anlıyoruz ki; bu gezi tarihle birlikte tam bir keyif gezisi olacak.

DEĞİŞİM İÇİN

Hani bazen içinizi sıkıntı kaplar, yaşadığınız şehirden, işinizden, hatta arkadaşlarınızdan uzaklaşmak istersiniz...

Hani bazen yeni bir nefes, yeni bir mekan, yeni bir duygu istersiniz...

Hani bilirsiniz ki, birazcık değişiklik size iyi gelecektir, tazeleneceksinizdir, umutla dolacaksınızdır...

Edirne, tam da bu duyguların karşılığıdır aslında. Selimiye'nin görkemli minarelerinin gölgesinde dinlenmek, kimbilir kaç yıllık bir konaktaki kafede çayınızı kahvenizi yudumlamak, yüzlerinden mutlu ve huzurlu oldukları apaçık belli olan Edirne halkı ile sokakları adımlamak o kadar iyi geliyor ki insana...

​

Ruhu besleyen bir şehir Edirne. Türkiye'desiniz ama sanki değilmiş gibisiniz. Ya da tam tersi, "İşte benim Türkiyem bu" diyebilirsiniz bir anda. Benim kuşağımın çocukluğundaki şehirlerin bir örneği bu kent.

Akşamları evlerin kapı önüne kilim yayıp oturulan, sokaklarında çocukların çığlık çığlığa oyunlar oynadığı, herkesin birbirini tanıdığı, huzur dolu o şehirler gibi...

​

ZAMANSIZ ŞEHİR

Zaman durmuş Edirne'de, sanki birazdan padişah Eski Saray'dan selamlığa çıkacak, Selimiye'ye cuma namazına gidecek...

Selimiye'deki hünkar mahfiline çıkıp namazını kıldıktan sonra, halkı selamlayacak... Ve elbette bu huzur ve mutluluk şehrinin mimarı, Belediye Başkanı Recep Gürkan...

İpsala'da doğan, yıllarca öğretmenlik yapan, Trakya Üniversitesi Genel Sekreteri'yken işini bırakıp siyasete atılan, 2012'de CHP'den milletvekili seçilen Recep Gürkan, 2014'te Meclis'ten ayrılarak belediye başkanı seçilmiş. İki aşkı var Recep Gürkan'ın. Biri elbette Edirne. Diğeri ise eşi Esra Hanım.

Ben başkanın hem Edirne'ye hem de eşine duyduğu aşka tanık oldum. Elini bir an bile bırakmadan yürüdü sokaklarda eşiyle. Ve bize bizzat rehberlik yapıp Edirne'yi anlatırken de ışıl ışıldı gözleri. Kentiyle gurur duyuyordu belli ki...

Gün akşamı bulurken, hiçbirimizin gönlü ayrılmak istemiyordu Edirne'den. Karaağaç'tan, Meriç üzerindeki o ışıl ışıl köprüye bakarken Edirne'ye yeniden gelme isteğiyle Ahmet Kutsi Tecer'in "Bir Gün Edirne'ye Gelirsen" şiirinin son kıtasını mırıldanıyordum... "Eğer oyalarsa seni Edirne, İstemezse gönlün ayrılmak oradan, İnansam beni de özlediğine, Ben de Edirne’ye dönerdim, inan."