'Profesör olma hayalim var'

Dedi ki; “Hayatı seviyorum ve bu işi ölene kadar yapmak istemiyorum. Bu işi tadında bırakıp İzmir’e gitmeyi, kendi halinde bir şarap evi veya rakı-balık lokantası açmayı hayal ediyorum. Sadece tıngırdamak için.”

Röportaj: Çağnur HATİPOĞLU

Nasılsın? Nasıl gidiyor hayat?

İyi valla. Yaptığımız iş, koşturmaca. Ana haberde farklılık yaratmaya çalışıyoruz. Farkı yayın saatinden ve özgürlüğünden geliyor. Her akşam saat 21:30’da ekrana geliyoruz. Bu, alışılmışın dışında, geç bir saat. Ve evet, özgür şekilde çalışıyorum. Karışan, müdahale eden yok. İstediğimi yapıyorum. Ben haber sunmuyorum. Kendimi haber anlatıcısı olarak görüyorum. Yayın öncesi içeriğine ve görüntüsüne bakıyor, ardından onu kişiselleştiriyorum. Sonuçta akan yazıyı okumuyor, aklımda kalanları insanlara aktarıyorum.

Bu durum hem riskli hem tehlikeli değil mi?

İstenmeyen yorumlar olabilir, cümle unutulabilir... Eh, riski var tabii. Ama akan yazıyı okumakla yetinen de doğal olmaz. Robot gibidir.

Her şeye sen mi karışıyorsun?

Aksine çok şeye karışmam. Sadece bazı muhabirlerden özel isteklerim oluyor. Özel haberler sipariş ediyorum.

Özel haber çıkarmak zordur. Hem de her gün...

Evet. Ama benim için önemli olan o. Esas amacım haberi anlatırken muhabirini de parlatmak. Özel haberlerde üstüne basa basa muhabirlerin ve kameramanların ismini söylüyorum yayında. Bu, o imzaların da çok hoşuna giden bir şey.

“Haberi erkene çekseler herkesi yıkar geçerim”

Şimdilik reytingler iyi gibi. Ya kötüleşirse?..

Öyle bir endişem yok, çünkü kendimi biliyorum. Birincilik beklemiyorum ama ezilmek de istemiyordum. Zaten ezilmiyoruz da. Benim haberlerimi saat 18:30’a çekseler, çok iddialıyım, herkesi yıkar geçerim.

Magazin haberlerinden uzaksın. Başka hangi haberleri sunmaktan hoşlanmazsın?

Trafik kazaları, kadına ve çocuğa yapılan şiddeti içeren haberleri anlatırken çok sıkılıyor, üzülüyorum.

Demokratikleşme Paketi kapsamında Andımız kaldırıldı. Bu konu hakkında ne düşünüyorsun mesela?

Andımızı okumaktan her zaman gurur duydum. Çocuğum olsaydı onun da okumasını isterdim. Kimileri okunurken rahatsız olup belki içinden küfür de ediyordu. Okumasın o da o zaman. Bunun yöntemi tamamen kaldırmak mıydı? 1930’larda yazılmış Andımız o kadar rahatsızlık verdiyse 2013 yılına uydurulabilirdi. Uzlaşma yapılabilirdi. Bizde uzlaşma kültürü yok. Yine de gelecek için kötümser değilim. Kötümser olursam, gidecek başka bir yer bulmam gerek. Ama öyle bir yer yok ki benim için. Ben ölene kadar bu topraklarda yaşayacağım. Huzur içinde yaşamak istiyorum sadece.

Peki kamuda türban meselesi hakkında neler söyleyeceksin?

Kendi doğrularımı söyleyeceğim. Bence türbanlılar kamuda ve her yerde olmalı. İnsanların kılık kıyafeti umurumda değil. Ona bakarsan, ben de küpe takıyorum.

Ama seni ekranda küpeli görmüyoruz...

Çünkü ekrana çıkarken takmıyorum. Bu da benim özgürlüğüm. Şimdi küpem hakkında bana olmadık şeyler söyleyecekler... Hiç gerek yok.

İzmir’de şarap evi hayali

Bundan sonrası için hayalin ne?

(Gülüyor) Ya boşver, sorma şimdi bundan sonrasını.

Ben soracağım ısrarla ama...

Bu işi tadında bırakıp İzmir’e gitmek var kafamda. Hedefim, İzmir’de kendi halinde, ufak da olsa bir şarap evi veya rakı-balık lokantası açmak. Sadece tıngırdamak için. İşimiz yıpratıcı. Masa başında ölmeye niyetim yok, hayatı seviyorum çünkü.

Günlük hayatta neler yapıyorsun?

Haftanın bir günü Aydın Üniversitesi Gazetecilik Bölümü’nde ders veriyorum. Aynı üniversitede yüksek lisansa başlamam da çok güzel bir şey. Yerel Yönetimler bölümündeyim. 55 yaşında profesör olma hayalim var. Sınıf hocamla birlikte bunun yol haritasını çizdim bile. Bu arada bisiklete biniyordum, kapımın önünden çalındı. Çok üzüldüm, siteli bir eve taşındım (gülüyor).

“Henüz üremeyi düşünmüyoruz”

Evlisin. Çocuk planı var mı?

17 seneyi bitirdik, eşim Armağan her zaman yanımda. Evdeki huzur, iştekinden daha önemli. İşin kötü giderse istifa eder, bitirirsin. Ama evliliğinde istifa edemiyorsun. Çocuk konusunda ise henüz üremeyi düşünmüyoruz (gülüyor).

İşi bırakmak o kadar kolay mı ki?

Kolay. Boğazına kadar bunalmışsan “Buraya kadarmış” deyip bırakırsın. Burası olmazsa başka bir yer olur.