Ayrı gayrı

İkinci haftanın da sonuna geldik. “Ne ikinci haftası, neyin sonu?” diye düşünenlere, “Kızımla yaşadığımız ilk büyük ayrılık” olarak cevap verebilirim.

Daha önceleri birkaç günlük okul gezileri, arkadaş konaklamaları tabii ki oldu ama üç hafta ve de yurt dışı olunca bu bir ilk olarak aile tarihimize yazıldı.

Doğrusu ne çok zor oldu ayrılığımız ne de çok kolay.

Bir yanı eksik gibi hissediyor insan. Onun keyifinin yerinde olması tek tesellim.

Bir yandan diyorsun ki evde bir sessizlik bir huzur, diğer yandan da diyorsun ki bu ne sessizlik, sıkıcı olmaya başladı ev. Hep bir ikilem içinde. Allah teknolojiden razı olsun.

Evladınla ya da internetin gücüne bağlı olarak görüntülü gürüntüsüz konuşabiliyorsun. Onlar da olmasa zor tabii. Uzmanlar ne diyor derseniz; her yaşa göre farklı süreç ve şekillerde ayrılıklar yaşanabileceğini ve bunun faydalı olduğunu söylüyorlar.

Küçüklükte aynı evde farklı alanlarda kalarak gerçekleşiyor bu ayrılık. Bu süreçte huzur ve güven içinde kalabilmesi, aile fertlerinin kendilerine özel zaman ayırabilmeleri hem çocuk hem anne baba için önem kazanıyor.

Sonra okula gitmeye başlıyor ve ayrılık süreci daha uzuyor. Daha sonra arkadaş konaklamaları ve okul gezileri giriyor hayatımıza. Uzmanlara göre ayrılık deneyimleri çocuğu büyütüyor, anne-babayı olgunlaştırıyor.

Bu deneyim için çocuğunuzu mutlaka yaz kampına göndermenize gerek yok. Yazlıktaki dede, babaanne, teyze yanı da olabilir. Kampa gönderecekseniz iyi araştırıp doğru seçim yapın.

Biz pek doğru seçim yapmamış olsak da yine kızıma çok şey kattığını düşünüyorum yaz kampının. En azından survivor gibi yaşamayı, her yerin ev konforunda olmadığını ama bu şartlarda da mutlu olunabileceğini öğrendi.

Evet herkesin yaz kampının bitmesi, evlatların tek tek evlerine dönmesi dileğiyle.

İyi hafta sonları.