Dehşet içindeyim

Endişe içindeyim. Bunca senelik ömrümde üst üste bu kadar vahşete tanık olmadım. Yine hayvan katliamı. Üç-dört yavru köpek tren rayına bağlanıyor, geçen tren ezsin, öldürsün diye. Birinin kafası kopuyor neyse ki mucize kabilinden diğerleri kurtarılıyor.

Bunu yapan insan nasıl bir insan, ben bir tahlil yapayım. Bir kere asla ve asla insani vasıflarda olamaz. Sonra bilin ki onun için hayvan öldürmekle insan öldürmek arasında fark yoktur. Bugün gücünün yettiği birini tren raylarına bağlamıyor ise ceza alma korkusundandır. Yakalanmayacağını, ceza almayacağını bilse onu da yapabilir.

O yavru köpekleri raylara bağladığı zaman ceza görmeyecek. Onun için bir veya birkaç canlıyı öldürme işine girişiyor. Yakalanmayacağını tahmin edenler de karılarını öldürüyor, sudan nedenlerle karşısındakine tuzak kurup katlediyor. Bütün bunlar toplum için tehlikelidir. Olayı ‘neticede hayvan’ deyip basite alamayız.

Neticede ‘hayvan’ değil bir ‘canlı’. Bu tipler bir canlıyı bu şekilde katletmekle bir insanı öldürmek arasında düşünce bazında bir fark görmezler.

★ ★ ★

Ceza sisteminde, suç işleyenlerin hapis cezasına çarptırılmasının bazı nedenleri vardır. Birincisi hapis cezası sırasında eğitime tabi tutmak (ne kadar başarılıyor tartışılır), ikincisi bu eğitimle topluma zararlı insan olmaktan çıkarıp, toplumu korumak. Ceza çekmesini sağlamak en son düşünülen husustur.

Peki bu derece vahşete yatkın kimseleri yakaladığımızda biz ne yapıyoruz? Kabahatler kanununa göre küçük bir para cezası ile toplumun içine salıyoruz. Oysa bu ruh hali içindeki kimseler topluma zarar verici olmaları nedeni ile toplumdan tecrit edilmelidir. Bir eğitim merkezinde (bu bir hastane ya da özel kuruluş olabilir) ıslah olana kadar tutulmalıdır.

Bu hem kendileri için bir tedavi, hem de toplumun korunmasını amaçlayan bir faaliyet olur. Ancak bizler halen bir hayvana eziyet edene veya insafsızca öldürene üç kuruş ceza veriyoruz. Oysa bu olayın arkasında toplumu etkileyen önemli bir unsur yatıyor. Önlem almak şart. Bu benim feryadımdır.