El yordamıyla ikiz büyütmek

İkiz doğumu oranının son yıllarda Türkiye’de yüzde 65 arttığını öğrendiğimde pek de şaşırmadım. Algıda seçicilik mi dersiniz yoksa gerçekten artık çok fazla ikiz doğduğundan mı, karşıma her yerde ikiz çocuklar çıkmaya başladı.

Ben ikizlere hamileyken eşimle birlikte ikizlerin bakım ve eğitimiyle ilgili kitaplar arayıp durmuştuk. Sonuç: elde var sıfır. Tek çocuğun bakımı ile ilgili yüzlerce kitap olmasına rağmen ikizlerle ilgili bilgi alabileceğimiz bir tek kaynak dahi bulamamıştık. Şimdi ikizlerimiz bir yaşındalar.

UYKU DÜZENLERİNİ OTURTANA KADAR NELER ÇEKTİK

Büyük çoğunluğu deneme yanılma yöntemiyle, geri kalanı da el yordamıyla 1 yaşına getirdik bebeklerimizi. Bizim için çok önemli olan uyku düzenlerini oturtana kadar neler çektiğimizi bir biz bir de bizim gibi ikiz bebek sahibi olan aileler bilir sanırım. Kaç gece birbirlerini uyandırmasınlar diye eşim kızlardan biriyle onların odasında, ben diğeriyle bizim odada sabahladığımızı sayamayız.



Halbuki tüm eğitici kitaplarda çocukların anne babanın yatağında yatırılmaması gerektiğini söylerler ve ben de hep aynı soruyu sorarım: “Onların ikiz bebekleri mi varmış?” Başa gelmeyince bilmez insan. Tecrübeyle sabittir her şey. Kendi yatak odamızı nöbetleşe kullandığımız zaman çok isyan etmişliğimiz vardır eşimle. İstikrarı elden bırakmayalım, çocukları odamıza alıştırmayalım diye ne çareler aradık ne çok uykusuz kaldık. Bu bahsettiğim şey sadece uykuyla ilgili bir örnek. Tek çocuğun büyütülmesinde kullanılan yöntemler ikiz çocukları büyütürken işe yaramıyor maalesef.

EŞİMLE BİRBİRİMİZE VAKİT AYIRABİLMEK HAYAL GİBİ...

Bir bebek hayatınıza girdiği andan itibaren artık tüm düzeniniz hiç tahmin edemeyeceğiniz kadar değişir. İkizleriniz olduğunda bunu ikiyle çarpın. Eşimle birbirimize vakit ayırabilmek şimdilik neredeyse hayal gibi. Sabah bizi ikizler uyandırır, sonra eşimle birlikte altlarını temizler, üstlerini değiştirir ve biraz yatakta onlarla oynadıktan sonra kahvaltılarını yaptırırız. Tek çocuk olsaydı acaba alt değiştirmekten ya da yemeğini yedirmekten kaçar mıydı eşim bilemiyorum ama ikizlere tek kişinin yetemeyeceğini her ikimiz de biliyoruz. Çocuk ya da çocukların büyütülmesinde eşlerin birbirlerine olan yardımlarının o aileyi birbirine daha çok bağladığına inanıyorum.

İkiz anne babası olmak demek her şeyi çift görmek, her şeyi çift düşünmek demek. Sevginizi paylaştırırken adaletli olmak demek. Kendinize bir araba almayı düşünürken bile ya bir karavan ya da bir minivan hayal etmek demek. Her şeyin en pratiğini bulmak demek. Çocuklar uyuduğunda evde adeta bir balerin gibi parmak uçlarında yürümeyi öğrenmek, ses çıkarmamak için gerekirse nefesini tutmak demek. Sonsuz sabır sahibi olmak demek. Bütün bunları bazen söylenerek bazen de gülümseyerek yaparsınız ama karşılığında kocaman karşılıksız çifte sevgiyle kucaklanırsınız. Çifte zorluğun da çifte mutluluğu olur.

**

YÜRÜMEK İSTİYORUM ANNEEE

Bebeklerin oral gelişimi sırasında gördükleri her şeyi ağızlarına atmak istemeleri çoğu anne gibi beni de rahatsız ediyor. Fakat uzmanlar oral gelişimi sırasında engellenen çocukların ileriki yaşlarda pasif – agresif, içe dönük ve sorunları konuşarak değil küserek halleden yetişkinler olacağını söylüyorlar. Bebekler bu dönemde çevrelerini ağızları yoluyla tanır. Ağzına götürmesini istemediğiniz şeyleri onun elinden çekiştirerek almak yerine oyunlarla unutturarak almayı deneyin.

PAYTAK YÜRÜYÜŞLERİNİ SEYRETMEYE DOYUM OLMUYOR

İkizler yeni yeni yürüyorlar. Paytak yürüyüşlerini seyretmeye doyum olmuyor. Gelin görün ki artık evin salonu onlara dar gelmeye başladı ve dolayısıyla onları çitin arkasında tutmam da imkansız hale geldi. İlk zamanlar sivri köşelere gidip yaralanmasınlar diye kocaman plastik bir çit almıştık. Çok da işimize yaradı. Eskiden çit onları eşyalardan korurken şimdi eşyalarımızı ikizlerden korur hale geldi.

Evde attıkları mini turlar onlar için artık çok daha eğlenceli. Bazen birini babasının tişörtlerini tek tek etrafa savururken yakalıyorum. Arkamı döndüğümde diğeri elini çekmeceye sıkıştırmak üzere oluyor ya da mutfaktaki saksıların dibinde çiçeklerimi tatmaya çalışıyor. Sadece salonumuz için aldığımız güvenlik önlemlerini artık evin her yanına uygulamak zorunda kaldık. Sürgülü dolap kapaklarına ve çekmecelere kilitler, kapılara sürgüler ve tabii ki prizlere kapaklar aldık. Biz ne kadar önlem alırsak alalım, kızlar yine aklımızın ucundan geçmeyecek yerlere girip, olmadık yerlere çıkıp inebiliyorlar.

Geçen gün neredeyse aklımı oynatacaktım. Mama sandalyesine oturttuğum Derin iki dakika sonra yerdeydi. Hayır düşmedi, sessizce yere indi. Evet yanlış okumadınız. Nasıl yaptı bilmiyorum ve hala çözemedim. Artık mama sandalyesinin kemerini bağlıyorum. Mavi ise elektrik düğmesine erişip ışıkları yakabiliyor.

Her gün şaşırıp biraz da panikliyorum. Her sabah kafamda aynı soruyla uyanıyorum: Bakalım bugün beni hangi sürprizler bekliyor?