Giriş
Trabzonlu bir arkadaşım var, Abdullah… Kardeşim gibidir Apo... Büyük Trabzonsporludur. Dün gece Beşiktaş maçı oynanırken aradı. Son dakikada Demba’nın şutu direğe çarpınca maçın uzatmaya gidişine isyan ediyordu: “Bu turu atlayamazsak deli olurum.”
[[HAFTAYA]]
Fenerbahçe’nin Kadıköy’deki her maçına giden hasta Fenerli Ekrem aradı maç bittiğinde... Sesi titriyordu... “Allah’a şükürler olsun” diye bağırıyordu telefonda...
Maç çıkışı semte iniyordu bütün Kartallar... Biz de soluğu Hasbi’de almıştık. Arka masada oturan bir adam geldi yanımıza... “Ben Kemal, Galatasaraylıyım...” dedi, “Biliyor musunuz bu maçı Beşiktaş benim sayemde kazandı? O kadar dua ettim ki Beşiktaş kazansın diye...” Köyiçinde sarıldık Kemal abiyle birbirimize, sabaha kadar beraber şarkılar söyledik.
Futbol filan hikaye hocam! Önceki gece Beşiktaş dünyanın en büyük kulüplerinden Liverpool’u Avrupa’dan elerken aylardır hatta yıllardır olmayan, unuttuğu bir hissi yaşattı Türkiye’ye: Hep birlikte sevinmek... Hep beraber mutlu olmak... “Bir sevince ortak olmak” şarkılarda kaldı sanıyorduk. Şükür ki değilmiş. Meğer aynı topraklarda yaşayan ve her gün milyonlarca farklı sebepten bölünen, kutuplaşan, ayrışan biz, ne çok hasret kalmışız birbirimize...
Birkaç ay önce yine bu köşede yazmıştım: “Belki, bir gün herkes Beşiktaşlı olmayacak ama bir gün herkes şunu anlayacak: İyi ki Beşiktaş var.” O ‘bir gün’ sanırım önceki geceydi.
