İyi ki varsın ipod

İtiraz ettim çocuklara; “Ne gerek var, siz iyice şımardınız” dedim. “İnsan illa da kameralı ipod diye tutturur mu?” dedim. Kendi kendime söylendim; “Bu çocukları ben şımarttım, şimdi de her şeyi ister oldular” dedim. Ama yine de kameralı ipod’ları aldım. İlk heves her şey çekiliyordu, kızdım! “Ne bu? Gerekli gereksiz her şeyi, televizyondaki çizgi filmleri bile çekiyorsunuz” dedim.

Aradan birkaç hafta geçti, ipod’lara baktıkça içim sızladı. Ama geçtiğimiz salı günü tüm fikrim değişti. Çünkü kameralı ipod bizim için bir iletişim aracı olarak vazgeçilmez listesinin başına girdi. Çünkü çocukların dedesi, yani babam hastalandı, bir operasyon geçirmek üzere hastaneye yattı. Çocuklar huzursuz, ben panik, annem düşünceli... Hastaneye gitmeden bir gece önce büyük kızım Derin “Anne” dedi, “Ben de gelmek istiyorum, dedeme moral vermek, onun yanında olmak istiyorum”. “Olmaz ki” dedim, “Hastaneye hele hele de ameliyathane kapısına çocuk almazlar”. İşte tam bu aşamada kameralı ipod devreye girdi. Derin ve Duru ipod’larıyla dedelerine mini bir video çekti. “Dedeciğim seni çok seviyoruz, sana şimdiden geçmiş olsun. Bir an önce iyileş de Ada’da birlikte denize girelim” deyip kamera aracılığı ile öpücük gönderdiler.

Derin herkeslerden sakındığı ipod’u bana verdi “Bunu götür dedeme izlet o zaman” dedi. Tabii önce bana kamerasını nasıl kullanacağım konusunda mini bir ders verdi. Tam da ameliyata gitmeden önce, tam da moraller sıfır iken, tam da beklemekten sıkılmışken çıkardım ipod’u “Bak baba” dedim, “Torunlardan sana mesaj var”. İlaç gibi görüntüler ve konuşmalarla kuzu kuzu uğurladık babamı. Çıktıktan sonra video çekip çocuklara göstermek üzere sözleştik. Öyle de oldu.

Babam ameliyattan çıktı, video çekildi, gece çocuklara ulaştırıldı. Sanki yanındalarmış gibi, sanki hiç ayrılmamış gibi onların içi rahatladı, babam moral buldu. İyi ki icat etmişler şu kameralı ipod’u, iyi ki zorlamış çocuklar beni almak için. Son bir aydır alt üst olan duygusal durumumuz, değişen düzenimiz, hastane maceramızdan sonra artık evdeyiz. Son nokta her zaman olduğu gibi sağlık. Her şeyin başı da sonu da sağlık, gerisi kolay!