Keyfimin kahyasıyım

Evimi yeni taşıdım. Ellerim yara olana kadar her detayıyla ben ilgilendim. Elimde matkapla duvarları delerken duyduğum çılgın hazzı tarif edemem. Eskiye ait üzerime yük ne varsa attım. Giymediğim kıyafetleri verdim, eşyaları dağıttım, bazılarını da sattım. Sadeleşmenin huzuru öyle güzel ki, küçüldükçe büyümenin hafifliğini hissettim. Aldığım sorumluluklar arttıysa da, ruhumu özgürleşmenin bereketini yakaladım. Uzun süre önce yaptığım ama sonra unuttuğum tek başınalığı yeniden hatırladım. Akan musluğu onardım, duvarlara çiviler çaktım, kapanmayan penceremi, üst kısmı düşen bulaşık makinemi tamir ettirdim. Salonuma duvar kağıdı kaplattım.

Bugün yine tek başıma büyük işler başardığımı düşünüyorum. Ateşlenen kızımın ateşini düşürdüm. Hiç panik olmadım. Su basan odayı temizledim, kuruttum, oturulacak hale getirdim. Yemek yaptım. Çocuklarımı yıkadım. Ödevlerine yardım ettim. Yarınki kıyafetlerini hazırladım. Bu haftaki toplantıları, gidilecek yerleri, yapılacak işleri planladım. Hepsini tek başıma yaptım. Bu yazıyı yazarken kar yağıyor. Bir fincan kahvemi içiyor, Tracy Chapman'in Best Off albümünü dinliyor ve dizimin dibinde oynayan çocuklarıma bakıyorum göz ucuyla. Çocuklar uyuduktan sonra sessizliğin keyfini çıkaracağım. Birkaç kız arkadaşımı arayıp yine konuşacak çok şey bulacağım. Sonra ayaklarımı uzatıp çoğu insanın sevmediği tür bir film bulup ellerime oje süreceğim. Arada gidip uyuyan çocuklarımı kontrol edip bir süre nefes alıp verişlerini dinleyeceğim.

Bu yazıyı 10 yıl sonra tekrar kendimi bulduğum için, küçük dağları ben yarattığım için, beni mutlu eden şeyleri pişmanlık duymadan yapabildiğim için ve keyfimin kahyası olabildiğim için yazdım. :) Kendi dağlarını kendi yaratan ve onu tüm gücüyle koruyan kadınlara selam olsun. Yeni yılda evinizden sağlık ve bereket, ellerinizden şifa ve kalbinizden sevgi eksik olmasın. İyi seneler.