Murat Cemcir & Doğu Demirkol: Alkışlamayı bilmeyen kıskanç bir toplumuz

Oya Çınar

oya.cinar@posta.com.tr

Fotoğraflar: Paşa Güven

‘Ahlat Ağacı’ ile Cannes Film Festivali’nde dakikalarca ayakta alkışlandınız. Ne hissediyorsunuz?

Murat Cemcir: Heyecanlı, gururlu ve meraklıyım. Çok değerli bir adam Nuri Bilge Ceylan. Seyirci olarak da sevdiğim bir yönetmen. Birlikte çalışmak müthiş keyifliydi. Komedyenlik yapmayı daha çok sevdiğim ve kariyerimi böyle yönlendirdiğim için değişik bir tecrübe oldu. Seyircide karşılığını bulmasını ve izlenmesini de istiyorum tabii.

Doğu Demirkol: Bu başarının tadını alınca, böyle derinlikli karakterleri görünce, bundan sonrası nasıl olur diye düşünüyor insan. Şu da gerçek ki, Nuri Hoca bana değil başrolü, ağaç olmamı da teklif etse onu da kabul ederdim.

Teklif geldiğinde şaşkınlık yaşadınız mı?

M.C.: Valla şaşırdım. Menajerim, “Bir film teklifi var” dedi. O sırada biz de film çekiyorduk. “Ne fimi? Zaten film çekiyoruz” dedim. “Nuri Bilge Ceylan” deyince afalladım, “Emin misiniz?” diye sordum. Çünkü bana garip geldi benimle çalışmak istemesi. Ama tanışınca dünya şahanesi olduğunu gördüm. Müthiş samimi, dürüst, açık fikirli ve heyecanlı bir yönetmen. Bu kadar başarısına rağmen hâlâ bu kadar heyecanlı olması hayranlık yaratıyor.

D.D.: Aklımdan geçmezdi ama çok da şaşırmadım. Çünkü ben her zaman açığım hayatın sürprizlerine.

Peki ‘Ahlat Ağacı’ nasıl bir film?

D.D.: Bir aile filmi. Sinan ve babası İdris Öğretmen üzerinden hayatı anlatıyor. Bana en ilginç gelen yanı, sıradan hikayelerin de olağanüstü şaşırtıcı olduğunu görmek oldu. Bu filmde robotlar çarpışmıyor. Doğal afetler yok. Buna rağmen insanın ağzını açık bırakıyor. Canlandırdığım Sinan karakteri de hedefine ulaşmak için her şeyi göze almış bir genç adam.

M.C.: Emekliliği gelmiş bir öğretmen, onun yine kendi gibi sınıf öğretmenliğinden mezun oğlu, kızı ve karısı arasındaki hikayeyi kasaba kültürü üzerinden anlatıyor. Ama bunu o kadar felsefi ve edebi bir biçimde yapıyor ki... Derinlikli sorgulamalar yaparken buluyorsunuz kendinizi.

Cannes Film Festivali’nde Kırmızı Halı’da çekilen toplu fotoğrafta Murat Cemcir’in Bennu Yıldırım’ın; Doğu Demirkol’un ise Hazar Ergüçlü’nün önüne geçmesi çok eleştirildi.

Hikayede sizi etkileyen şey neydi?

M.C.: Sinan, taşrada yazar olmaya çalışan bir adam. Bu kadar tekelleşmenin olduğu günümüzde bir kitap basıp, o kitabın okunmasını istiyor. “Kendi coğrafyamla ilgili fikirlerim var ve bunu kendi deneyimlerim üzerinden anlatmaya çalıştım” diyor. Alıcısının olup olmadığını görmek istiyor. Değer bulmaya çalışıyor. Aslında bizim toplumumuzda bu çok zor. Hiçbir genç kolay kolay çıkıp, “Baba ben böyle bir şey yapacağım” diyemiyor.

Neden bu kadar zor sizce?

M.C.: Toplumda kabul gören genel yargılarla ilgili. Çünkü üst kattaki komşusu o babaya da, “Oğlun ille okusun” düşüncesini dikte ediyor. Yahu ne okusun? Tamam şanslı olan, mücadele eden, vazgeçmeyen kazanıyor. Ama herkes öyle olamaz. O yokluğun da, mücadelenin de, sabrın da sınırı var. Benim oynadığım karakter İdris pes edenlerden. Çok denemiş ama olmamış. Olmayınca, o gerçeği kabul edebilmiş ama. Onun adına herkes mahcup oluyor ama adam mutlu hayatından. Sorgulamıyor. Herkes der ya birbirine,”Senin mutluluğun için bunu yapıyorum” diye. Bırak Allah aşkına! Ben mutluyum zaten. Beni benden çok düşünme bu kadar. Ben başarısızlıktan da mutluyum. Çünkü hayatı kazanmak ve kaybetmek olarak algılamıyorum.

Kazanmak ve kaybetmek diye bir şey yok mu gerçekten?

M.C.: Kesinlikle yok. Tek kaybedeceğimiz şey canımız. Onu kaybedince de anlamayız zaten. Filmimiz böyle derin sorgulamalara itiyor insanı. Çok değerli bir şey yaptık. Bundan sonra hep sanat filmi mi yapsam acaba? Fazla kaptırdım kendimi galiba, hahaha!

Film, uzun diyaloglar üzerine kurulu. Nuri Bilge Ceylan’ın tek bir hecenin vurgusu için bile aynı sahneyi defalarca çektiği biliniyor. Zorlandınız mı?

D.D.: Ben zorlandım. Özellikle bir sahnemde hiç repliğim yoktu. Sadece oturup, karşımdakini dinliyordum. O yüzden çalışmadım sahneye. Ama hoca beğenmedi, “Böyle dinlenmez” dedi. Orada Sinan değil de kendim gibi, Doğu gibi durup sustum sanırım.

M.C.: En doğruyu, en özeli ve sahiciyi yakalamak için o kadar tekrar alıyor ki, o yüzden izlediğiniz şey kusursuza yakın oluyor. Bazen bir sahneye, “Tamam harika, hadi baştan alalım” diyor. “Hocam harikaysa niye baştan alıyoruz?” deyince, “Belki daha güzel olur bu kez” diyor.

MURAT CEMCİR: İSTEYEN HALK ADAMI OLSUN HALK EKMEK YESİN BEN YEMİYORUM

Sosyal medyada, “Murat Cemcir keşke halk adamı olarak kalsaydı” diye yazmış biri...

Onu yazan arkadaş kendisi halk adamı olsun. Halk Ekmek yesin. Ben ekmek yemiyorum artık.

Pasta mı yiyorsunuz?