'Oğlum için ölmeyeceğim'

Kansere yakalandığınızı ilk ne zaman öğrendiniz?

Sigortacı arkadaşım Sevim kansere yakalanmıştı. Bana ‘Lütfen sen de doktora git, göğsünü kontrol ettir’ diye tutturdu. Sanki içine doğmuş. Sağ göğsümde kansere rastladılar, hemen aldılar.

Teşhis konulduğunda ilk aklınıza ne geldi?

9 yaşındaki oğlum Aral. ‘Onun için vargücümle yaşayacağım ve ölmeyeceğim’ diye haykırmışım.

Oğlunuz rahatsızlığınızı biliyor mu?

Ona ameliyattan önce ‘Aralcığım patalog amca gelecek, tıpkı bir avcı gibi o canavarı göğsümden alacak. Kanser, patalogda kalacak’ dedim. Şimdi kanseri ‘patalogda kaldı’ biliyor. Okuldan eve geldiğinde ona hiçbir şey hissettirmemeye çalışıyorum. Ama kemoterapi radyoterapi yüzünden bu çok zor oluyor. Bir de saçlarımı Aral’ın isteği için belime kadar uzatmıştım. Oğlum beni öyle beğeniyordu. Saçlarım ve kaşlarım döküldüğü için benden korkuyor, bakmak istemiyor. Aral için eşarp ya da peruk takmak zorundayım.

Hastalıktan sonra hayata bakışınız değişti mi?

Hastalık sırasında verdiğim mücadele nedeniyle daha dirençli oldum. İçimden sürekli ‘Arzu oğlun Aral için ölmeyeceksin, onun için yaşayacaksın’ diye sayıklıyorum. Ama radyoterapi öyle bir şey ki insan yaşarken ölüyor gibi...

Moraliniz iyi mi?

İyi iyi, oğlum Aral ile birlikte kanseri avcıya teslim ettik. Bu beni hayata bağlayan bir benzetme.