Giriş
Çocuk sahibi olduktan sonra bir süre çalışmamayı seçen anneler, kendilerini neredeyse 7-24 bu işe adadıklarından, çocuğuna bağımlı hale gelebiliyorlar. “Çocuğuna bağımlı hale gelmek de nasıl oluyor?” diye aklınıza bir soru gelebilir. Sosyal hayatınızı sadece çocuk için kısıtlıyorsanız, arkadaşlarınızla dışarıda bir kahve içmeye gitseniz bile, eliniz sürekli telefondaysa, yalnız dışarı çıktığınızda huzursuz oluyorsanız, eşinizle tatile baş başa çıkamıyorsanız, çıksanız da sürekli çocuğunuzu sayıklıyorsanız geçmiş olsun… Siz de çocuğunuza bağımlı bir annesiniz.
***
Bizler her ne kadar anne babaya bağımlı çocuklar yetiştirmemek için elimizden geleni yapsak da, aynı tuzağa zaman zaman kendimiz düşebiliyormuşuz. Gece uyanmalarında çocuğu yanımıza alarak birlikte uyumaya alıştırmayalım diyerek odasında uyuması için tüm direncimizi gösterir ama iş kendimize geldiğinde farkına bile varmadan çocuğumuza yapışık gezmeye başlayabiliriz. Asıl önemlisi, kendimizdeki bu bağımlılık durumunu fark edemeyebiliriz. Çocuğunu sevmek başka bir durum fakat ona neredeyse bağımlı gibi hayatımızı kısıtlamamız ve ona odaklı yaşamamız apayrı bir durum.
***
Bazen eşime bu duruma düşersem beni evden daha sık çıkarmasını ve hatta baş başa gidebileceğimiz 2 günlük şehir dışı seyahatler organize etmesini rica ederim. Öyle de yaparız. Çocuklarımızın bize ne kadar ihtiyaç duydukları ve nerede ihtiyaç duyup nerede duymadıklarını bazen bir anne olarak ayırt edemeyebiliyorum. Bensiz çok huzursuz olacaklarını düşünürken, evdeki en uslu 2 günü geçirdiklerini duyunca afallıyorum ister istemez. Birbirleriyle oyun oynayıp vakit geçirebildiklerini bildiğim halde, evde canlarının sıkılmasından korkup sağa sola ben yokken yapılacakların talimatlarını yağdırmaya başlıyorum. Halbuki sadece balkonda bile saatlerce koşturup, temiz hava alıp eğlenebiliyorlar.
***
Ben de bir bağımlı mıyım?
Bağımlı olma durumunu bu hafta kendimde fark ettim. İki günlük Kıbrıs seyahatimize çocuklarımızı götürmeden baş başa tatil yapmaya gittik eşimle. Fakat gittiğimiz dakikadan itibaren “Şimdi uyumuşlardır, keşke onları da getirseydik, şu çimlerde ne güzel oynarlardı, hava güzelse parka götürsünler onları…” gibi sonu gelmeyen düşüncelerim ağzımdan dökülünce eşim dayanamayıp “ seni artık çocuksuz bir yere götürmeyeceğim” dedi. Haklı. Otelin bahçesinde koşan çocuklar görsem bizimkileri düşünüp iç çekiyorum. Havuzda yüzen ördek görsem kızların ördek taklitlerini yapıyorum.
***
Netice itibariyle, kendim de bu durumdan rahatsız oldum. Kızlarım 2 gün boyunca yemiş, içmiş, uyumuş, park, bahçe gezip türlü çeşit oyun oynayarak eğlenmişler. Uyumamak için direnmemişler bile. Benimki sadece kuruntu ve maalesef bir tür bağımlılıkmış. Kendi sosyal hayatım için de bir şeyler yapmam gerektiğini anladım. Onlar büyüyorlar ve kendi başlarının çaresine bakabilme, kendilerine yetebilme gibi bir çok şeyi öğrenmeleri gerekiyor ve tabii onlarla birlikte benim de öğrenmem gerekiyor. Evet benim çocuklarım büyüyor.
