Affedin, yastayım

Yazmak için biriktirdiğim çok şey vardı bu hafta. Örneğin Dünya Kadınlar Günü’nde özel bir amaç için bir araya geldiğim 6 kadınla birlikte, Meme Vakfı yararına neler konuştuğumuzu yazacaktım. Yeni tanıdığım, naifliğinin ve zarifliğinin altında yatan güçlü kadın Jehan Barbur’u, hayat enerjisiyle beni kendine hayran bırakan Şermin Terzi’yi, bilgisi, tecrübesi ve olaylara bakışıyla büyülendiğim Yasemin Pirinççioğlu’nu anlatmak isterdim sizlere.

Dünya Kadınlar Günü’nde konuşurken, hep aynı noktada buluştuk tüm kadınlarla. Oğulları yetiştiren analarsa eğer biz oğulları değil, onları yetiştiren anaları eğitmeliyiz önce. Tecavüz, aşağılanma, dövülme, sövülme, baskı ne varsa mağdur olduğumuz, önce kadını eğitmekle başlar her şey.

8 Mart’ta bunları konuşurken, bir ana da oğlunu kaybediyordu yavaş yavaş. 11 Mart sabahı aldık hepimiz acı haberi. Umutla uyanmasını beklediğimiz Berkin Elvan, 16 kiloluk minicik bedeniyle ayrıldı aramızdan. 15 yaşına yeni girmişti Berkin, 15 yaşına girdiğinin bile farkında olmadan. Berkin’i öldüren gaz fişeği, yine bir annenin evladının elinden çıktı oysa. Hangi ana, oğlu ölsün ister, hangi ana oğlu katil olsun ister? Hangi zihniyet köreltir vicdanları? Vicdan, eğitilmiyor maalesef.

KEFENLE SİYASET OLMAZ

Berkin’i sonsuz yolculuğuna uğarlarken 2 ölüm haberi daha düştü evlere. Sanki sineklere sıkarmış gibi sürekli sıkılan o gazla Tunceli’de genç bir polis memuru ölürken, İstanbul’da Burak Can Karamanoğlu adlı bir başka genç, başından vurularak hayatını kaybetti. Nasıl bir kutuplaşmaya dönüştü ölüm bile. “Siz biz” lafları savuranların vicdanları yok mu? Ölüm üzerinden siyaset yapmak hangi vicdana, inanca, ahlaka sığar ey okur?

DÜNYANIN EN AĞIR VİCDAN YÜKÜ KAÇ KİLODUR?

Güzel bir yazı yazmak isterdim bugün. Bilgisayarın başına oturmaya niyetlendiğimde parmak uçlarımda güzel kelimeler vardı yazmaya hazır. 269 gün boyunca uyanacağını umduğumuz minik Berkin'in umutlarımızla birlikte gittiğini öğrendiğim an, koptu içimdeki her şey. Bir çocuğun öldüğüne üzülmek için anne olmaya gerek yok. Anneler bir başka üzülür. Düğüm düğüm boğazında kalır o çocuk kokusu her annenin.

7 aydır neye üzüleceğimi şaşırdım ben. Gencecik delikanlılara, pırıl pırıl genç kızlara, çoluğa çocuğa, fiziksel engelli kardeşlerime, evinde yeni doğan bebesiyle gaz mağduru annelere, babalara, Lobna'ya, Ali İsmail'e, Mehmet'e, Abdullah'a, Ethem'e... Tarifsiz bir üzüntü içindeyim bugün. Affedin, yastayım!