Giriş
Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan’ın Avrupa Birliği’ne verdiği tepkiyi baştan sona yerinde buluyorum.
“Türkiye, Avrupa’yı tehdit ediyor” yorumlarına katılmıyorum. Niye tehdit olsun ki? Cumhurbaşkanı’nın kendi ülkesinin ve vatandaşlarının çıkarlarını savunmak için bir tavır ortaya koymasından daha doğal ne olabilir?
Latin Amerika ülkelerinin vatandaşları ellerini kollarını sallayarak Schengen sınırlarından içeri girerken Türk vatandaşları kapılarda her türlü aşağılayıcı muameleye uğruyor.
Avrupa Birliği başka hiçbir ülkeden istemediği şartları Türkiye’nin önüne sürüyor.
Türkiye’den iş dünyası temsilcileri, gazeteciler, sporcular, sanatçılar bile hukuka ve sözleşmelere aykırı şekilde ağır bir vize engeliyle karşı karşıya.
Uzun yıllar önce vize muafiyetinin getirileceğine dair sözler verilmesine rağmen hiçbiri yerine getirilmedi.
Avrupa Birliği sanki Türkiye’yi tam üyeliğe alacakmış gibi bir tavır içinde, “Şunu da yapın, bunu da yapın” gibi bir tavır izliyor.
Oysa bugün AB bünyesindeki ülkeler bile üyelik şartlarını yerine getiremez durumdalar.
İngiltere 23 Haziran’da Avrupa Birliği’nden çıkışı oylayacak. Yunanistan gerekli yardımları almaması halinde AB ekonomik sisteminin çökeceği mesajını vermişti.
Şimdi bunlar tehdit olmuyor da Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın sözleri mi tehdit oluyor?
Bunu kabul etmek mümkün değil.
İngiltere Başbakanı David Cameron geçtiğimiz günlerde yaptığı bir konuşmada Türkiye’nin tam üyeliğinin ancak 3 binli yıllarda mümkün olabileceğini söyledi.
Türkiye’ye Avrupa sürecinde daima destek vermiş olan bir ülkenin liderinin, iç politika kaygıları nedeniyle bu kadar talihsiz sözler sarfetmesi üzücü.
Muhtemelen bunlar gerçek düşünceleri değil ancak Cameron gibi deneyimli bir siyasetçi bu yaklaşımıyla yabancı düşmanı ve ırkçı grupların ekmeğine yağ sürdüğünü bilmeli.
Avrupa’nın her yerinde aşırı sağcılar ve kafatasçılar güç kazanıyor.
Slovakya Başbakanı Robert Fico, Müslüman sığınmacı almak istemediklerini, ülkesinde Müslümanlara yer olmadığını söyledi.
Avusturya ve Hollanda’da bu görüşteki partiler çoğunluğu ele geçirdi. Almanya ve Fransa’daki durum pek farklı değil. Avrupa’da düpedüz faşizmin ayak sesleri geliyor.
Yabancı düşmanı söylemlerle Türkiye’nin dışlanması Avrupa’da ne kadar vahim bir vizyon sorunu olduğunu ortaya koyuyor.
Bu gidişi ben pek iyi görmüyorum. Eğer yanlıştan dönülmezse sonunda kendi barışını sağlamakta zorluk çekecek, çözülmüş ve dağılmış bir Avrupa görebiliriz.
