Giriş
İşçilerin en iyi maaşları almasından ve en yüksek sosyal güvenceleri elde etmesinden yanayım. Fakat fabrikaları felce uğratacak, günlerce süren iş bırakma eylemlerini yanlış buluyorum.
[[HAFTAYA]]
Oyak Renault, Tofaş, Coşkunöz Metal, Mako işçilerinin eylemi binlerce araçlık kayba neden oldu. Çalışanları doğrudan greve katılmayan Ford Otosan’ın bazı tesislerinde üretim durma noktasına geldi. Türkiye’nin toplam araç kaybı 15 bine yaklaştı.
Otomotiv kuruluşlarında bu eylemler yayılınca üretici firmalara yönelik haksız eleştiriler başladı. “Zaten işgücü ucuz diye buraya geliyorlar, işçileri sömürüyorlar” gibi şeyler söyleniyor.
Türkiye’de bu iş kolunda ücretler bazı Avrupa ülkelerinden kısmen düşük, ancak derin bir uçurum söz konusu değil. Otomotiv sektöründe çalışanların iş güvenceleri, meslek içi eğitim düzeyleri çok yüksek. İşveren, sağlık ve sosyal konularda çalışanlarına önemli destek sağlıyor.
“Türkiye’yi sömürmeye geliyorlar” klişesinin geçerliliği yok. O şirketler burada zorla üretim yapmıyor. Şartlar uygun olduğu ve Türkiye pazarı büyüdüğü için kaldılar, zamanla Türkiye önemli bir ihracat üssü haline geldiği için ülkemize yeni yatırım çekebildik, bu fabrikaların kapasiteleri genişledi.
Sonuçta şirketler de kazanıyor, işçiler de. Renault 1970’ten beri Türkiye’de üretim yapan çok ciddi bir işverendir. Oyak Otomotiv ve Çimento Grubu Yönetim Kurulu Başkanı Celalettin Çağlar’ı iyi tanıyorum.
Türkiye’deki hissedarlarıyla Fransa’daki ana şirket arasında çok iyi bir köprü oldular. Oyak bugüne kadar Renault dünyasının önemli fabrikaları arasına girdiyse, burada kurulan sağlıklı yönetim yapısının ve İbrahim Aybar yönetimindeki başarılı Renault Mais satış şebekesinin ciddi katkısı oldu.
Fiat-Tofaş ortaklığı için de aynı şeyi düşünüyorum. Ford Otosan deseniz, tek başına Türkiye’nin ABD’ye ihracatının önemli bölümünü sırtlanmış durumda. Geçenlerde çok etkileyici bir ARGE merkezi açtılar.
Bu kuruluşlar sadece orada çalışanların değil, bütün Türkiye’nin. Ben bile kendimi bu fabrikaların fahri çalışanı gibi görüyorum. Bu nedenle gözümüz gibi korumamız gerektiğini düşünüyorum.
Dünya ölçeğinden durumu daha iyi anlatan bir örnek vereyim: Amerika gibi otomotiv yatırımına doymuş, ekonomik olarak da hayli ileri bir ülkede yeni yatırım çekmek için nasıl rekabet yaşandığına inanamazsınız.
İsveçli Volvo, bir süre önce Amerika’da yatırım yapacağını açıklamıştı. O günden bu yana üç farklı eyalet arasında kıran kırana rekabet yaşandı.
Arazi tahsisi, vergi kolaylıkları, çeşitli alanlarda avantajlar gündeme geldi. Sonunda yarışı South Carolina kazandı. Bu yatırım zaman içinde milyar dolarlık ekonomik hareketlilik yaratacak.
Binlerce kişiye istihdam imkanı doğacak. Son sözüm şu; refahı ve istihdamı korumak için üretim sürmeli. Son olayda olduğu gibi işçilerin mağduriyetine neden olan beceriksiz sendika düzeni değişmeli.
