Süper anne

Şu kadınlara, anne olunca insanüstü bir güç geliyor. İster hasta olsun, ister elini, kolunu, belini sakatlasın, sırf çocuğu için dimdik ayağa kalkıp, günü eksiksiz tamamlayabiliyorlar.

Herkes pazartesi sendromu yaşarken, ben Pazar sendromu yaşıyorum. Cumartesi başlıyor Pazar gününün stresi. Yardımcım izinli olduğu için, tüm gün ikizlerle zorlu bir maraton bekliyor beni her Pazar. Yaşları büyüdükçe bu durum kolaylaştı, kabul ama gelin görün ki, hastalık, sakatlık gibi durumlarda, tek başıma idare etmek güçleşiyor.

Misal bu Pazar, sabah yataktan kalkamadım. Sırtım öyle bir tutulmuş ki, nefes alınca bile sanki bir hançer saplanıyor sırtıma. Bir yandan hala iyileşmeyen sağ elimdeki sinir sıkışması ve takmak zorunda olduğum bilekliğimle en basit işleri bile yapamıyor olmak, bir yandan bu sırt tutulması… Sabah sabah tuttuk polikliniğin yolunu iki büklüm. Kas gevşetici, ağrı kesici bir iğneyle az biraz ayaklandım ve akşam 20:30’da çocuklarım uyuyana kadar gık demedim. Bunu övünmek için yazmıyorum. Benim yaşadığım talihsizlik belki ayda yılda bir başıma gelebilecek bir şey ve bir şekilde toparlanıp günü kurtarıyorum. Genelde tanığım bütün anneler, kendi hastalıklarını unutup, çocuğu için dirilen süper anneler.

Bu yazıyı da, çocuklarını uyutmuş, kas gevşetici ilaçlarını içmiş, sırtında yakısı, bileğinde bilekliği, yanında çayı, duş almaya bile üşenir bir vaziyette yazıyorum. Pazar günleri, çocukları uyuduktan sonra pek çok annenin hali de eminim benimkine benziyordur. Bu yazıyı da, tüm yorgun savaşçı süper annelere ithaf ediyorum. Hepiniz şahane annelersiniz.