Giriş
Taş atan çocuklar.
Ne kadar sâfiyane bir lâf.
Çocuk işte.
- Taş atıyor.
Denize atacak değil ya.
Eskiden trenlere atardı, şimdi insanlara atıyor.
Tercihen de polislere.
İlle de polislere.
***
Niye atıyorsun çocuk?
Mazereti var:
- Apo’nun odası 17 santimetre küçülmüş.
Ulan çocuk.
17 santim nedir ki?
Hem bu olay yeni.
Sen geçen sene de taş atıyordun, ondan önceki sene de atıyordun...
1 Mayıslarda da atıyordun, Nevruzlarda da atıyordun. Ne biçim çocuksun sen? Bak, sana benzeyen milyonlarca çocuk var, hepsi de senin gibi fakir. Onlar taş atmıyor da sen niye atıyorsun?
Mazereti var:
- Apo’nun odası 11 küsur metrekare.
***
Yahu çocuk.
Taş attığın o polisler kaç metrekarelik odada yaşıyor, biliyor musun?
Peki, sen kaç metrekarelik odada yaşıyorsun, annenle baban kaç metrekarelik alanda yaşıyor?
Sen bir sor bakalım, mahallenizde spor yapabilecek küçük bir mekân var mı? Bir sor bakalım, sıhhatiniz sürekli kontrol altında mı?
Sen bir sor bunları.
Sonra istersen yine taş at.
***
Eğer bu çocukça bir oyunsa, bu eğlenceli sahneleri televizyonlarda dakikalarca ve def’alarca göstererek, çocukların neş’elerine neş’e katmaktayız.
Ders olsun diye böyle yaptığımız muhakkak ama ne yazık, ders alan yok, sadece örnek alan var.
