Barış için birlikte dua etmek

100 yıl önce birbirlerine silah sıkmış, gırtlak gırtlağa, süngü çekmiş atalarının torunları birlikte dua ediyor. Barış için dua ediyor! Bayrakları yan yana dalgalanıyor. İşte dünyanın gelmek zorunda olduğu uygarlık düzeyi budur. Bugün ve bundan sonra, artık ülkeler emperyalist emellerle savaşmamalı!

Bugün ruhlarına fatiha okuduğumuz Yeni Zelanda ve Avustralyalı askerler bize hep şunu hatırlatmalı: Hiçbir ülke vatandaşı, artık, kendi toprağını, vatanını savunmak dışında canını feda etmemeli. Çanakkale Kara Savaşları’nın 100. Yılı büyük törenlerle anılır, kahramanlık destanları anlatılırken aklımızda ne kalıyor? O kadar kan niye aktı, o kadar insan niye öldü, 15’likler niye gözlerini kırpmadan ölüme atladı?

Büyük güçlerine, toplarına tüfeklerine, savaş gemilerine rağmen düşman niye başarılı olamadı? Çünkü savaş, vatanı kurtarmak için yapılıyorsa ölmenin anlamı, ölmeye gitme iradesi vardır! Savaşları ülkeleri yönetenler çıkarıyor ama sıradan insanlar ölüyor. İnsanlığın geldiği uygarlık düzeyine rağmen ne yazık ki savaşlar bitmiyor. Bugün 100 yıl önceki bir savaşta ölenleri anarken, başka coğrafyalarda insanlar hâlâ savaşıyor, hâlâ ölüyor.

[[HAFTAYA]]

Savaşlar sürüyor

Çanakkale Savaşı’nın nedeni Osmanlı İmparatorluğu’nun parçalanma dönemidir. Zayıf düşmüş imparatorluk çatırdamaya başlamış, Balkanlar elden gitmiş. Bugün anma günleri düzenlediğimiz, özür dilediğimiz Ermeni tehciri niye yaşanmış? Doğalgazdan sonra Akkuyu Nükleer Enerji Santrali’yle enerji bağımlısı olduğumuz Rusya, ülkenin doğusunu ele geçirmek için Ermenileri kışkırtmış. Putin bugün niye Ermenistan’da gözyaşı döküyor? Çanakkale’ye gelecek değildi ya! Ülkelerin dostları yoktur; siyasi ve ekonomik çıkarları vardır.

Dış politikanı doğru belirlemezsen, gücünü iyi hesaplamazsan dost sandığın düşmanın çıkar. Birinci Dünya Savaşı’nda hasta adam Osmanlı İmparatorluğu’nu parçalamaya niyetlenenler, vatan sevgisini her şeyin üzerinde tutan askerlerin ve onları yöneten dahi komutanların önünde dağılıp gittiler. Çanakkale Savaşı, Kurtuluş Savaşı’na giden yolu açmış, Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşu için önemli bir başlangıç olmuş. Çanakkale Savaşı’nın 100. yıl kutlamaları Ermeni tehcirinin de 100. yılına denk geldiği için siyasi bir taktik olarak aynı günde anıldı. Oysa yıllardır Anzaklar Şafak Ayini çıkarmasında dualar eder, Türkler seyrederdi.

Ermeniler’i de andık

Bu yıl her şey iç içe. İstanbul’da, Ermeni Kilisesi’nde hükümetin bir bakanının katılımıyla dualar okunuyor. Türk vatandaşı olarak yaşayan Ermeni cemaati de Hrant Dink’in öldürülmesinden bu yana hiç bu kadar gündeme gelmemişti. Neyse ki bu kez şefkat söz konusu. Çarşamba akşamı İstanbul’da Ermenistan’dan da gelen müzisyenlerin katılımıyla, kalabalık bir sanatçı grubunun yer aldığı müzikli bir anma töreni yapıldı.

Evlerinden alınıp götürülen 24 Ermeni aydının anısına yapılan tören-konserde, Ermeni vatandaşların ne kadar heyecanlı, ne kadar duygulu olduklarını yakından gözledim. Onları çok iyi anlamakla birlikte şunu da hatırlatmakta yarar var: Bu topraklar, bu ülke, bu coğrafya; insanlarına karşı çok sevecen, çok adil, çok iyi niyetli değil!

Sadece Ermeniler değil, bu ülkenin solcu, sağcı aydınları, gençleri, sanatçıları, askerleri, evet askerleri de çok bedel ödediler. Hayatlarını kaybettiler, sürüldüler, kaçtılar, hapislerde çürüdüler! Evet, burası ne yazık ki toprağı barışla yoğrulmuş bir yer değil. Tek teselli, tarihe ve adalete güvenmek. Gerçekler hep gün yüzüne çıkıyor. 100 yıl sonra da olsa, adalet yerini buluyor, canını ve gençliğini vermiş olanlara bir selam çakıyor.