Giriş
O kadar sıkıntımız var, derdin bu olsun diyebilirsin, sırası mı diyebilirsin. Ama tam da insanın bu kadar sıkıntısı varken biraz dağıtmak, eğlenmek ister! Hadi gidip müzik dinleyelim, eğlenelim dedik. Ortaya çıktı ki 15 milyonluk, dünyanın en çok görülmek istenen 5 şehrinden biri İstanbul’da müzikli eğlence yeri sayısı iki elin parmaklarını geçmiyor!
O da her gece değil, sadece hafta sonu! Arka sokaklardaki küçük barları kastetmiyorum, şöyle ailece ya da kadın kadına gidilebilecek bir canlı müzik mekanından bahsediyorum. Gece yaşamını bilen gazeteci arkadaşlarııma sordum, kem küm ettiler! Bir iki yer var, neredeyse asgari ücreti bırakacaksın, o fiyat. İlanlara bakıp birini beğendik. Ataköy Marina’nın içinde, Nossa Costa! O gece Yıldız Tilbe çıkıyor, hep merak etmişimdir. Magazinde yok ama biraz deli dolu derler, göreceğiz. Biz 4 kadın, yerimizi ayırtıp gittik.
[[HAFTAYA]]
Masalar öyle sıkıştırılmış ki geçilmiyor. Garsonlar koşuşup duruyor; getirdikleri ahım şahım değil ama, yenilebilecek şeyler. Bir de o mor ışık olmasa, etler yeşil sarı gözüküyor! Yemek müziğinde iki şarkıcı yırtınıyor ama sahne çok uzakta, hayal meyal seçebiliyoruz!
Assolist gece yarısı!
Sanatçımız on ikiye doğru çıkarmış, onu bekliyoruz. Saat on birde sanki biri işaret çakıyor, ortalığı bir duman kaplıyor. Sağımdaki masada, ki neredeyse burun burunayız, adamın biri soba borusu kalınlığında bir puro yakmış. Solumda biri sigar (ince puro)! Kapalı mekan. Havalandırma sıfır. Puro içen adama hayretle bakıyorum, o da bana hayretle bakıyor. Yani o kadar emin ki hakkı olduğundan! Yahu AKP’nin neredeyse yaptığı en doğru iş, sigara yasağıydı, o da burada mı geçmiyor?
Dumanaltı oluyoruz
Yarım saat sonra boğazım yanmaya, gözlerim sulanmaya başlıyor. Kalkıp gideceğiz de sanatçı bile göremeden mi? Salon sorumlusu geliyor, “Eğlence yerinde böyle, alkol alınca sigara içiyorlar!” gibi anlamsız bir açıklama yapıyor. Yani ben de ot çekmezsem eğlenemiyorum dersem izin mi verecek? Tekkeye düşmüş gibiyiz. Böyle sigara içilen bir yer daha gördüm ama orada tavan açılıyor, hava değişiyordu, burada üşüyoruz diye pencere bile açtırmıyorlar! Nihayet Yıldız Tilbe çıkıyor: Göremediğimiz gibi duyamıyoruz da, ses düzeni de felaket. O saate kadar kıpır kıpır beklemiş olanların hepsi ayakta. Daracık yerde halay çekmeye çalışan mı istersin, masanın üstüne çıkıp göbek atmaya çalışan mı! Tabii ayrık otu vaziyetinde olan biziz.
İçmiyorsan işin ne?
Etraftaki masalardan pis pis bakıyorlar, bu kadınların burada işi ne, niye surat edip, keyfimizi kaçırıyorlar diye! Bir arkadaşımıza halaya katıl teklifi geliyor, ama Allah için taciz yok! Yıldız Tilbe’nin hiç bir yıldızını göremeyeceğimizi anlayınca mekanı terkeyliyoruz. Tabii adam başı asgari ücretin dörtte biri kadarını bırakarak. Pazar gününü evde başım ağrıyarak geçiriyorum. Dumandan zehirlenmişim! Kıyafetlerim leş gibi nikotin kokuyor. Gazetede başıma gelenleri anlatınca bir dayak yemediğim kalıyor, “Sizin orada işiniz ne, Yıldız Tilbe de pavyon şarkıcısıdır sonuçta” diye herkes makaraya alıyor!
Sırada türkü bar var!
Eğlenmek istedik, suç mu? Üstelik Yıldız Tilbe’yi seven benim gibi pek çok insan var, hiç bile değil payvon şarkıcısı! Duydum ki Esenler’de mi ne, bir Türkü barı varmış, Karadenizlilerin uğrak yeri, Nossa’ya gittik de ne oldu, bir de burayı deneyelim diyorum, yola çıktık bir kere, jilet atmadan dönmek yok!
