Giriş
Hâlâ askeri darbe diyorlar. Bir kere bunlar asker değil... Asker kılığına girmiş silahlı bir çete. Darbe de değil...
Sadece kabiliyetsiz bir çetenin fiyaskoyla biten teşebbüsü...
Zaten darbe hafif kalır. Düpedüz ihtilal teşebbüsü. Kaç kere söyledik. Her neyse... Biz, gelelim gündeme.
Böyle teşebbüslerin yegâne korkulu rüyası halk’tır, halk. 27 Mayıs, kendisine direnen bir halk görmediği için herşeyi kolayca ezip geçti.
Menderes’in idamında bile kimsenin gıkı çıkmadı. 12 Mart, öyle. 12 Eylül, aynen öyle. 28 Şubat, o ayrı bir kumpas...
Postmodern diye anılışı zaten o yüzden. Yani, karşısına dikilen bir halk olmadığı için, darbeciler hep cirit attı bu ülkede.
Sonunda halk “yeter” dedi. 15 Temmuz akşamı... Hem de girişim’in nerden geldiğini, önce bilmiyordu halk?
Kimdi bunlar?
Faşistler miydi, Ulusalcılar mıydı, Dinciler miydi yoksa Laikçiler mi? Halk hiç bilmiyordu bunu. Ama “nereden gelirse gelsin, darbelere geçit yok” diyerek sokağa döküldü. Öylece işi bitirdi... Hem de karşısında acımasız bir cellat sürüsü olduğu halde.
Adına ne derseniz deyin.
- İster ihtilal.
- İster darbe
. - İster müdahale.
- İsterse de devrim.
Yanında halk yoksa, başarıya ulaşması zor. Hele halk, karşısındaysa, başarı imkansız... Yüz kere deneseler, hepsi fiyasko.
