Gönül Yâresi

Boşuna yazıyoruz ama seçime doğru son bir def’a hatırlatalım.
Sert üslup, yeni taraftar getirmez.
Sadece mevcut taraftarı tatmin eder, kemikleştirir.
O da hergün değil.
Zira kabak tadı verir.
Kaldı ki, sert üslup, ille de yüksek ses tonu değildir.
Zarafet içinde gülle gibi öyle laflar edebilirsin ki, rakiplerin daha çok ezilir.
* * *
Davutoğlu, sakin ve soğukkanlı bir diplomatken, Başbakan olduktan sonra birdenbire coşkun ve taşkın bir konuşmacı kesildi. Bunu bir strateji olarak benimsemişse bile kendi kişiliğiyle hiç bağdaşmadığını, yakınlarından biri, ona anlatmalı.

[[HAFTAYA]]

* * *
Gelelim Kılıçdaroğlu’na...
Başlangıçta halim selim tavrıyla parladı. Sinirlenmeyen, kırıcı olmayan, tehlikeli yerlere yumruk sallamayan, hele gölge boksu hiç etmeyen, yere hep sağlam basan tabiatıyla yükselmeye başladı.
Zaten bu özellikleri sebebiyle Baykal’ın takdirini kazanıp İstanbul’a Belediye Başkan Adayı yapıldı.
Oraya kadar güzel.
Lakin, partiye lider olduktan sonra, o adam gitti, yerine aksi, fevri, asabi, ağzına geleni söyleyen, sıradan bir adam geldi. Nerde o Gandi?
.........
Bahçeli için tek cümle söyleyeyim.
Sokağa karşı koyduğu tavrıyla topladığı puanları, kürsüdeki sert üslubu gölgelemesin dilerim.
* * *
Özetlersek.
Kalabalıklar, bizim bu liderlere yaramıyor galiba... Nitekim kürsüden indikten sonra, pekalâ sakinleşiyorlar.
Belki de kalabalıklar değil, makul büyüklükteki salonlar, onlara daha uygun.
Haa... Bu sert üsluptan memnun olanlar yok mu?
Olmaz olur mu?
Elbette var... Hem de çok var.
Ama onlar zaten kendi taraftarları.
Halbuki başka seçmenlere kepçe atmak lazım. Yoksa Türk’ün Türk’e propagandası gibi sen bana hayran, ben sana kurban.