Giriş
1991’de başına bağladığı sarı-kırmızı -yeşil bandıyla Meclis kürsüsüne çıkıp milletvekili yeminini ettikten sonra Kürtçe şöyle demişti Leyla Zana: “Bu yemini Türk ve Kürt halklarının kardeşliği adına ediyorum.”
Leyla Zana’nın Kürtçe konuşmasına da kafasına taktığı aksesuarın rengine de müdahale etmek kimsenin haddine değildi...
İstediğini giyebilir, istediği gibi konuşabilirdi elbet...
Zira o Meclis’in çatısı altında sarı kırmızı yeşil bant takıp Kürtçe konuşmak bir yana dursun Öcalan’a özgürlük isteyenden tut Kandil’e selam çakana kadar her türlü fikir ve ifade özgürlüğü örneği sergilenmişti. Eleştirmek için yazmıyorum bunu, aksine fikir ve ifade özgürlüğünü sonuna dek savunuyorum. Ancak orası Parlamento’ydu ve hayatın her alanında olduğu gibi orada da hareket etmenin kuralları kaidesi vardı. Hele ki yemin ederken...
Leyla Zana sonrasında Kürt siyasi hareketinin sembol isimlerinden biri oldu. 1991’deki yemin töreni için “Planlı değildi, öyle içimden geldi” diyecekti. Sonuçta ziyadesiyle gergin 1990’lar Türkiyesinde umut olsun diye seçilmiş bir vekil gerilimi bir ton daha artırıyordu.
24 yıl sonra dün Meclis’te yine bir yemin krizi yaşandı. Başroldeyse tabii ki yine Leyla Zana vardı. Zana protokolde oturan Cumhurbaşkanı Erdoğan’a dönüp Kürtçe “Onurlu ve kalıcı bir barış umuduyla...”dedi ve yemini etti.
Leyla Zana’nın Kürtçe konuşmasından da söylediklerinden de rahatsız oluncak bir taraf yok. Kaldı ki “Onurlu ve kalıcı bir barış” sadece Leyla Zana’nın veya HDP’nin değil bütün Türkiye’nin umudu...
Ancak 1990’larda gördük ki bu umudu yeşertmenin yolu Meclis kürsüsünden kriz çıkarmak değil. Halihazırda ziyadesiyle gergin bir ülkeyi daha da germek hiç değil. Leyla Zana 1990’larda yok yere hapis yatan, arkadaşlarıyla birlikte zulüm gören bir isim. Bugün geldiğimiz noktada ise kitleler üzerinde karizmatik gücü olan bir siyasetçi. Zana’nın milletin vekili sıfatıyla Meclis’te olması barış ve kardeşlik için büyük bir fırsat. Umarım Zana bu fırsatı kriz yaratarak değil çözüm üreterek değerlendirir.
