Kara lastik

Ankara lastiği Trabzon lastiği Soğuk kuyu Cıvlevet lastiği Derby lastiği Kara lastik Yöreden yöreye adı ne olursa olsun Anadolu’da fakirliğin, yoksunluğun, sefaletin simgesidir. Sivri burunlusu da vardır, küt burunlusu da. Bağcık desenlisi de vardır, desensizi de. Osmanlı da yoksulların ayaklarındaki çarığın, Cumhuruyet dönemindeki karşılığı gibidir.

Tarlada da giyilir, harmanda da. Sokakta da giyilir, düğünde takım elbisenin altında da. Gün gelir saçları üç numaraya vurulmuş futbol oynayan çocukların krapmonu olur. Yazın içinde vıcık vıcık terleyen ayaklar sıcak su kazanına girmiş gibidir.

Kışın iki üç çift çorapla giysen de korumaz, havanın, yerin soğunu bacaklara, vücuda geçirir. Adı üzerinde kara lastik, siyahı ayağı boyar. Haindir arkadan vurur. Topukta yara yapar. Ama yine de bırakmaz yoksullar onu. 10 liradır çünkü. Aylarca hatta yıllarca giyilir. Tamire, boyaya ihtiyacı yoktur. Delinince atılır. Yani ben öyle zannediyordum.

Ağzında dişleri de yok

Oğlu Tezcan’ı Ermenek’teki maden faciasında kaybeden Recep Gökçe, ayağındaki her iki kara lastiği delindiği halde atmamış, atamamış. Oğlunu son yolculuğuna ayağındaki delik o kara lastiklerle gelmiş. Birisi değil ikisi birden delik. Yoksulluğu baştan ayağa. Ağzındaki dişleri yok parasızlıktan yaptıramamış. Sefalet o kadar büyük ki, yoksulluğun kokusu fotoğraflara yansımış, “Param yok, param olsa bu ayakkabılarla gezer miyim milletin içinde, aylığımı aldığımda ayakkabıyı alırım…” diyor utanarak. Devlet deliği görmüş, Valilik Kaymakamlığa talimat vermiş.

Devlet yeni bir kara lastik göndermiş Recep Gökçe’nin ayaklarına. Buldukları çare bu. Bir yanda Recep Gökçe’nin delik ayakkabıları diğer yanda, göklere yükselen kuleler, alışveriş merkezleri, trilyonluk arabalar, hızlı trenlerler, duble yollar, 1.3 milyar liraya dikilen saraylar, son model uçaklar, denizleri geçen köprüler, tüneller. Ne kadar dünyanın 17’nci ekonomisi olursa olursa olsun Recep Gökçe’nin ayakkabısındaki delikler,“Yeni Türkiye” imajına açılmış gediklerdir.