Giriş
Terörün tekrar başladığı temmuz ayından bu yana şehit olanların sayısı 260’ı buldu. Bu rakamı veriyoruz ama ne ifade ediyor? Her zamankinden daha mı kötüyüz? Yoksa “Bu bir Türkiye rutini, her zaman böyleydi” mi diyorsunuz? Bunu ölçmek gerek.
Milli Savunma Bakanı İsmet Yılmaz’ın övünmek için başvurduğu rakamları kerteriz almak uygundur. İsmet Yılmaz 2014’te şöyle demişti: “Çözüm Süreci öncesi 5.347 asker, 1378 korucu, 283 polis, 5 bin 791 vatandaşımız şehit oldu. Bir yıldır ise tek bir eve ateş düşmedi.”
Şimdi “çözüm” öncesi rakamlarla son 7 ayı kıyaslayalım:
* Çözüm süreci öncesi 28 yılda toplam şehit sayısı 7008. Her aya ortalama 21 şehit düşüyor.
* Çatışmaların başladığı temmuzdan beri ay başına ortalama 37 şehit var. Oransal ifadeyle, son 7 aylık ortalama, Çözüm Süreci öncesi 28 yıldan yüzde 76 daha yüksek. Amiyane ifadeyle ise fecaat durumdayız.
Siviller de daha çok ölüyor
* 28 yılda toplamda 5 bin 791, aylık ortalamada 17 sivil öldürülmüş.
* TİHV’in 23 Ocak tarihli rakamına göre, son çatışmalarda 198 sivil öldü. Ayda 28 ortalama ölüm eder. İsmet Yılmaz’ın bize geçmişe karşı övünmek için sunduğu rakamlardan yüzde 66 oranda daha yüksek ölüm rakamıyla karşı karşıyayız.
* Yıllık şehit rakamlarını aylık ortalamayla ifade edersek, ayda 43 şehit verilen 1997’den beri görülen en yüksek ortalaması ile karşı karşıyayız. 1990, 1991, 1998 ve 1999’da aylık ortalama şehit sayısı son 7 aydan düşük.
* Sivil ölüm ortalamasında durum daha vahim. Son ayların 28 sivil ölümü, 1994’ten beri en yüksek aylık ortalama.
* 2002’de neredeyse sıfır teröre inmiştik. Şimdi 1990’lara ciddi oranda döndük. “Ama 1990’lar ne kötüydü” diyerek bugünleri temize çıkarmaya çalışanlar iyi düşünsün.
Bu yanlış inanış yüzünden AKP’li siyasiler hâlâ terörü hafife alıp, kan akarken bile başkanlık konuşabiliyor. Öyle olunca ülke bu ortamda bile kenetlenemiyor, kutuplaşıyor. Durum kötüye gidiyor.
