Direniyorum

Yıllar evvel evdeki klimanın bizi ailece hatsta ettiği günden beri, klimayla yıldızım barışmadı. Evet, kendimi klimalı mağazalara zor attığımı ya da arabada ilk işimin önce kllimayı köklemek olduğu gerçeğini sizden saklayamam ama eve kilma almak konusunda hala travmatik korkularım var. “Hem zaten eskiden klima mı varmış canım” gibi kendimce bahanelerle klimanın gereksizliğini pekiştirmeye çalışsam da, özellikle bu ara yine nemden çıldırma noktasına geldim. Her sabah kan ter içinde uyanıp, kahvaltıyı zar zor edip kendimizi suya atıyoruz.

Sıcaktan biz yetişkinlerin kolu kalkmazken, bir yandan bu çocukların enerjik halleri de epey sinir bozucu olabiliyor. Yazı yazmak için evin en serin köşesini ararken, peşimden gelen “anneeeee” seslerini nereye kadar duymazdan gelebilirim ki? Çocukları küvete atıp, bir kaç parça oyuncakla 1 saat oyalayabilmek büyük lüks oluyor bu durumda. Bizim evin yaz güncesi; klima almaya direnmek, sıcağa direnmek, çocukların bitmeyen aktivite isteklerine direnmek, kendi aralarında ettikleri kavgalara direnmek şeklinde sürüyor.

1 hafta mola

Okulların kapanmasıyla koalaya dönüşüp, eteklerimden inmeyen kızlarımla bu sıcakta direne direne kafayı yemeden önce, kendime 1 hafta izin verdim. Haftaya 2 günü yurtdışı olmak üzere toplam 7 gün evden uzak, hem bedenimi hem de ruhumu dinlendirmeyi planlıyorum. Evet biliyorum ki kızlar burnumda tütecek ama benim de bir molaya ihtiyacım var. Kendine zaman ayırıp dinlenemeyen anneler, bir süre sonra gözlerinden ateş çıkan, saçları diken diken gezen bir canavara dönüşebilirler. Evdeki düzeni en ince detayına kadar planladıktan ve gerekli talimatlar 2 sayfa halinde buzdolabına yapıştırıldıktan sonra, siz sağ, ben selamet yollara döküleceğim. Ara sıra siz de kaçın gidin sevgili anneler. Evdeki herkese iyi gelir.