Giriş
Kimilerine dünyanın en sıkıcı gelen şeyleri benim adeta terapilerim oluyor. Misal kimi balık tutmaktan ölesiye sıkılırken, ben sonsuza kadar denizin dibine bakarak balıkları bekleyebilir, oltaya vurup kaçan balıklara sövebilir, yemimi beğenmeyen balıklarla kavga edebilir, oltaya takılan micik balıklara bile 2 saat sevinebilirim. Ya da uzuuun araba yolculukları kimilerini çok yorarken, ben en sevdiğim müziklerden oluşan müzik listemi arabada evire çevire dinleyerek, bağıra çağıra şarkı söyleyebilirim.
Yollarda kafamın içinde o müziklere klipler çeker, bambaşka dünyaları hayal edebilirim. Kafayı boşalttığım nadide zamanlardır bunlar. Öyle ha deyince ne balığa çıkabilirim, ne de alıp başımı uzun araba yolculuklarına... O yüzden kıymetlidir kendime ait zamanlar. Düşünmediğim, akılımı kurcalayan şeyleri sorgulamadığım, sadece o an yaptığım işe odaklandığım bu kıymetli vakitleri de hiçbir şeye değişmem.
Çocukları arabaya atıp İstanbul'a ne zaman döneceğimizin belli olmadığı, kafamız nereye eserse oraya gitme özgürlüğünde olduğumuz uzun bir tatile çıktık birlikte. Yolda onlar uyuduğunda yine açtım en sevdiğim şarkıları, çok bağıra çağıra şarkılara eşlik edemesem de yine kendi kendime mırıldanıp durdum.
Onlar uyandıklarında birlikte eşlik ettik şarkılara, bazen de onların istedikleri müzikleri açtım. Yolda bana "balık da tutacak mıyız anne?" diye sordular, "işte" dedim, "benim gibi kendilerine ait zamanları olacak" Ne uzun araba yolculukları korkutacak onları, ne de yalnız kalmak.
