Giriş
8 gündür Hindistan'dayım. Neredeyse tüm Kuzey Hindistan'ı gezip öyle dönüyorum Türkiye'ye. Burada gördüklerimi kafamda kendi mantığıma oturtmaya çalıştım ilk gün. Sonra baktım ki bu işi benim mantığım almıyor, bakış açımı değiştirmeye karar verdim.
Buraya neden geldim? Sadece meşhur Hindistan'ı görmeye mi? Yoksa anlatılanların dışında bir şey yaşamaya mı? Bakış açınızı ne kadar değiştirebileceğinizin, madalyonun diğer tarafına ne kadar şartsız bakabileceğinizin en önemli testidir bu ülke.
Zamanın akış yönünün tersine işler her şey. Senin pis dediğin şey, onun için tamamen organiktir. Ölüm senin için son ise, onun başlangıcıdır. Zaman senin için önemliyken, onun binlerce hayatlık vakti vardır. Tüm bu kavramları kafamda oturtmakta zorlansam da, bir noktada şükretmenin ne kadar önemli olduğunu, söylenmenin sadece kişinin kendisini üzdüğünü, rahatlamanın en güzel yolunun her şeyi ve herkesi olduğu gibi kabul etmek gerektiğini farkettim.
Sefalet ve pislik içinde gördüğüm bir adamın, sabahın 6'sında Ganj Nehri'ne bakarak kahkahalarla güldüğünü gördüğümde, komik bir şey gördüğünü sanmıştım. Oysa o adam kahkaha yogası yaparak, ciğerlerine kadar temizlendiğini düşünüyordu. Biz de ona katıldık ve bir süre sonra o zoraki kahkalarımız, gerçek kahkahalara dönüştü.
Sefaletin içinde bile kahkaha atabiliyorlarsa, biz de söylenmekten kafamızı kaldırıp kahkaha yogası yapabiliriz ara sıra. Çok mu sinirlisin, yap bir kahkaha yogası. 5 dakika boyunca ciğerlerinden gelsin o kahkahaların. Üstelik gülmek insanın ömrünü uzatır derler. Bazen yükü hafifletmenin daha kolay yolları vardır. Kahkaha atmak gibi...
