Giriş
Bir 23 Nisan daha geçti.
Hatırlıyorum da; eskiden 23 Nisanlarda içimizde bir sevinç olurdu.
Bu; sadece tatil olmasından değil, günün öneminden kaynaklanırdı gerçekten.
Büyüklerimiz de bize farklı bir gözle bakarlardı.
Bayramlıklarımızı giyer, hediyeler alırdık.
Şimdi görüyorum; çocuklar sadece tatil olmasından dolayı sevinç duyuyorlar.
Artık etkinlikler düzenlenmiyor, geçit törenleri yapılmıyor, değerlerimizi kaybediyoruz.
Elimizde ne kaldı ki?
Bir 19 Mayıs, bir de 23 Nisan.
Yavaş yavaş bunlar da gidiyor.
10 Kasım’ı zaten rafa kaldırdık.
Kimin çocukları olduğumuzu, bugünkü hayatımızı kimin sayesinde “hürriyet” içinde yaşadığımızı çok çabuk unuttuk veya öyle hissettirildik.
Çocukluğumu özlüyorum, asıl bayramları biz yaşamışız.
Şimdiki çocuklar sadece yeni bir cep telefonu sahibi olmanın bayram olduğunu zannediyorlar.
Çok yazık bize.
Çocuklarımıza aşılamadığımız bu değerlere çok yazık.
Çok ayıp bize.
