Sonbaharda enerji gerek

Geçen sene yine bu zamanlar sonbahardan şikayet ederek, düşen enerjimi toplamaya çalıştığım bir dönemde, çok sevdiğim hocam Prof. Dr. Psikiyatrist Arif Verimli şöyle demişti; 'İnsanlar güneş enerjisiyle çalışırlar. Sonbaharda güneş ışınları artık daha eğik gelmeye başlar ve vücut ihtiyacı olan D vitaminini yeteri kadar alamaz. Vücuda enerji veren bu güç olmayınca da, insanlar kendini mutsuz ve depresif hissederler.'

İşte tam da beni tarif ediyordu. Biraz vitamin takviyesiyle çözülmüyor yine de diyerek bu sene kendime farklı bir yol çizmeye karar verdim. Çünkü geçen sonbahar depresyonu bana belime kadar uzanan saçlarıma mal olmuştu. Mutsuz bir günün sonunda, saçlarımı gidip kısacık kestirmiş ve daha beter mutsuz olmuştum.

Bu sabah uyandım ve spora gitmeye karar verdim. Ne de olsa bir yıllık parasını ödediğim bir spor salonuna üyeydim. Toplam kaç kez gittim bilmiyorum. Spor yapmak vücutta seratonin ve endorfin salgılanmasına sebep olur ki bunlar da mutluluk hormonları diye bilinir. 1 saat koşu bandında yürüdüm, koştum. Meğer benim enerjim yok değilmiş, ben içimdeki enerjiyi öldürüyormuşum. Çocukların okulu başladığından beri aslında yapmak istediğim pek çok şeye zaman ayırabilecekken, kendimi eve kapatmak çok anlamsız geldi. Spor yapmak illa adını bilmediğim aletlerde kendini paralamak değildir. Kulağınızda en sevdiğiniz müziklerden oluşan listenizle, saatlerce yürüyüş yapmak da sporun en mutlu halidir bence.

Kardeş meselesi

Bu pazar Posta Karnaval ekinde kardeşin şart olup olmadığını yazmıştım. Sayfamın yettiğince 3 kişiye fikirlerini sormuştum. Gelen bir çok yoruma buradan cevap vereyim. Konuştuğum kadınlar ya tek çocuk büyümüş ve iki çocuk yapmış, ya çok kardeşli bir aileden gelip tek çocuk yapmış ya da hayattaki tek kardeşiyle konuşmayan tek çocuk sahibi annelerdi.

Çocuk yapmak kolay da, onu eğitmek, büyütmek, zaman ayırmak, duygusal olarak onu doyurmak o kadar kolay mı? Bazıları 2 çocuk yeterli demiş. Kime göre, neye göre? Sizin için yeterli olabilir, peki ya diğerleri için? Bu işin maddi boyutu bir tarafa, hakikaten işin büyütme kısmının anneye düştüğü bir süreçte kadının duygusal iniş çıkışlarını pek kimse düşünmüyor. Toplumun 'Ee ne zaman evleniyorsunuz?' baskısı, evlenince 'çocuk ne zaman?' ve 'İkinci ne zaman?' gibi sonu gelmez sorularla sürüp gidiyor.

Peki ya ikinci çocuğa vakit ayırabilmek, ona yetebilmek? Bunları kendi ailenizi baz alarak açıklamamalısınız. Toplum baskısını atın üzerinizden. Bize bir şey olursa dayanacağı, güveneceği bir kardeşi olsun duygusallığını da bir tarafa bırakın. Miras yüzünden birbirini boğazlayan kardeşler de var bu hayatta. Demem o ki; kardeş, sizin şartlarınız müsaitse olur, değilse olmaz. Zorlamayın kendinizi.