Taşınmak ve taşınmamak, işte bütün mesele bu...

Hesapladım, yalnız yaşamaya başladığım günden itibaren tam 14 kez ev değiştirmişim. Hayır bundan zevk almıyorum, bilakis benim için büyük eziyet. Üstelik çocuklar olduktan sonra taşınmalar çok daha zorlu. Çocuklar olmadan önce evi oyalanarak 1-2 ayda ancak yerleştirirdim, şimdi öyle bir lüksüm yok. Öncelikler çok keskin. Çocukların odası ve mutfak ilk önceliğimiz. Mutfak olmazsa bebeler aç kalır. Yatacak yer ikinci önceliğimiz. Ortak alanlar sona kalıyor ama onun da icabına hemen bakılmalı, yoksa çocukları zapt edemeyiz.

Son taşındığımızda çocukları ustaların arasından zor toparlamıştım. Önce onların odaları yerleşmiş olmasına rağmen, bir süre sonra sıkılıp hallaç pamuğu gibi dağılmış eşyaların arasında kendilerine yeni oyun alanları kurmakla meşgullerdi. Benim kafa kazan olmuş, bir maestro gibi herkese bir şeylerin henüz olmayan yerlerini işaret ederken, bir yandan da eşyaların arasında kaybolan çocuklarımı bulmakla uğraşmıştım.

Fakat taşınmaların en sevdiğim ve belki de tek iyi tarafı, büyük bir arınma yaşıyor olmamdır. Olur olmadık ne varsa toplanmış, sağa sola atılmış gereksiz ıvır zıvırdan kurtulmakla birlikte, hayatına yepyeni bir sayfa açarsın. Taze başlangıçlara ihtiyacın olduğunda evi arındırmak gibisi yoktur.

Şimdi yine bir arınmanın eşiğindeyim. (Bu kez kararlıyım, kütüphanemin büyük çoğunluğunu kitabı olmayan okullara yollayacağım. Okuduğum kitaplara gözüm gibi bakarım ama artık beni aşan bir sayıya ulaştılar. Çok kıymetlilerimi ayırıp, gerisini okullara yollayacağım. Bu da bana not olsun.) Önce en heyecanlı kısım gelir. İstediğin evi bulmak. Sonra müthiş bir mesai isteyen ayıklama kısmı. Sonra o ayıkladıklarını atma işlemi ki bir çöp eve dönüştüğünü o zaman farkedersin. Sonra da toparlanıp gitmek kalır. Hadi bana şans dileyin. Önce heyecanlı kısımla başlıyoruz. Yine...