Yolda, yolunda, umudunda...

Daha gözlerini açamamışken, keskin bir haykırışı doldurdu dünyaya, hoş geldin bebek…

Çığlık atarak başladığın bu hayatı yer yer çığlıklarla, yer yer kahkahalarla doldurup, gözyaşlarına bulayıp, dertlerine derman arayacaksın belki bulamayacaksın, düşüneceksin ama çok düşünüp, yol arayacaksın, bu çetrefilli hayat bin bir yol çıkacak karşına ve sen en mantıklı olanı seçip, en mantıklı olandan yürümeye çalışacaksın, hep düşüneceksin, insansın, insansan, düşüneceksin…

Sahi ‘yol’ seçmek ne önemlidir değil mi? Israrla bahsettiğim o yol, doğumdan başlayıp ölüme kadar bize sunulan o yollar… En doğrusunda sendelemeden, özgürce, huzurla, bize eşlik eden çiçeklerin içerisinde, bilerek, hissederek, inanarak o yolda ‘yürüyebilmek’…Ki aslında en büyük istek!

‘Doğru yoldasın kızım’ dedim, ‘aferin’… Gözlerinin içine baktım, ‘kendimi’ gördüm… Işıl ışıl bana bakan o gözlere, o sözlere hele… ‘Gel’ dedi, ‘gittim’ ve bildim ki ‘dönmeyeceğim geri’… En doğru yolumu buldum, en doğru yoluma döndüm yüzümü şimdi ‘umut’larım gerçek olmuş, ellerimden tutuyor…

Gözlerine baktım adamın, geçmişini gördüm… Şimdi ki gibi değildi ya, minik bir adamken hayata attığı ilk çığlığı duydum, acısını gördüm, mutluluğunu… Keşkeleri en çok gözler biriktirir, tek tek baktım onlara, huzurunu buldum, huzursuzluğuyla tanıştım, ‘gözlerin’ dedim, ‘geleceğim sanki ve bilir misin ki sen bana güldün, hayatım değişti’… Orada, sen güldün, ben doğdum…

Dualarımın en güzel halini tanıdım, en güzel halini sevdim, ‘yol’ dedim, ‘ne kadar güzel ve hiç olmadığı kadar özel’… ‘İyi ki ve iyi ki ve iyi ki…’

Yollar, son’suz yollarım…

En istediğimde, kusursuzca, huzurla yürüyorum.

Sen doğdun, ben oldum, ben doğdum, yolda, yolunda, sana ve yalnızca sana…

Sahi, iyi ki doğdun…

‘Yol’larınız hep açık olsun…


>>> BİTİRİRKEN, ÖYLESİNE...