DÜŞÜNCE KEMİRİR

Albert Camus ‘Sisif Efsanesi’ adlı kitabında şöyle der: Yıllar önce bana intihar etmiş bir adamdan bahsettiler. Adam ölmeden önce yazdığı mektupta “Bir düşünce her gün içimi kemiriyor” demişti...

* * *

Düşünce böyledir... İnsanı kemirir. Türkiye’de düşüncenin kemirmesine bir türlü alışamadık.

[[HAFTAYA]]

* * *
12 Eylül’de bir nesil sadece ‘düşündüğü’ için yok edildi. Dünyanın neresinde ‘aman oğlumaman kızım’ diye diye mongollaştırılmış, düşünmesine engel olunmuş bir kuşak bulabilirsiniz?

* * *

Birileri hep ‘bizim yerimize’ düşündü... Biz hiç zahmet edemedik... O birileri bazen asker oldu, darbe yaptılar... Bazen siyasetçi olup ‘elden giden’ memleketi kurtardılar... Bazen hakim-savcı olup düşüncemizi ‘suçlu’ ilan ettiler... Hep bizim yerimize! Bu büyük ‘düşünürler’ her şeyi düşündü... Ama insanoğluna düşünmesine izin vermemekten daha büyük bir kötülük yapılamayacağını düşünemediler bir türlü!

* * *

2011 Türkiye’sine bir bakın... Kemiren hiçbir düşünceye tahammülü olmayan bir toplum... Sözüm ona özgürüz! Söylenmemiş hiçbir sözü söylemediğimiz... Yazılmamış hiçbir fikir yazmadığımız sürece!

* * *

Düşüncenin bedelini ödeten ‘fikir cellatları’ndan kurtulmalı... Düşüncenin rahatsız etmesine, kemirmesine alışmalı Türkiye... Mezarlıklarda yatan ‘düşünen insan’ sayısının sokakta dolaşandan fazla olduğu bu ülkede cumhuriyetin 100’üncü yılı için en büyük hedef ‘yaşayan düşünür’ sayısını ‘ölü düşünür’ sayısıyla -en azından- eşitlemek olmalı!