Müşfik adam

Bir başka Mavi Gözlü dev adamı daha kaybettik dün...
Tanıdığım en ‘müşfik’ adamdı Müşfik Hoca...
* * *
Öyle bir ses vermişti ki Yaratan, öyle güzel çıkardı ki kelimeler ağzından hani telefon rehberini okusa oturur dertlenirdin!
Şiir okumaya başladığında dünya dururdu.
Nazım bir kez daha öldü dün...
Orhan Veli bir kez daha...
* * *
Uzaydan kara haber var dostlar:
Müşfik Ağabey ile birlikte Alf de öldü dün!

[[HAFTAYA]]
* * *
Dile kolay 65 yıl devirmişti sahnede...
Yüzlerce oyuncu yetiştirmişti...
Öğrencileri bilir, mezun ettiği her ‘çocuğun’ kulağına bir ‘küpe’ takardı: ‘İyi insan olun, iyi insan olabilmek önemli...’
* * *
Dostluğu klavyelerde, yaşamı monitörlerde arayanlara ne güzel seslenmişti:
“Copy-paste yapabilir misiniz dalgaların sahille buluşmasını?
Bilgi toplumu oldunuz da, duygu toplumu olmanıza megabaytlarınız mı yetmiyor?
Bir odada, şanslıysanız gökyüzünü görebilen bir pencere ardında bitecek ömrünüz!
Hayat ıskalamayı affetmez…
Unutmayın, Hayat Iskalamayı Affetmez!
‘Keşke’lerle, ‘tüh’lerle baş başa kalmadan önce…”
* * *
Yıllar önce elleriyle kurduğu Kenter Tiyatrosu’nda biletli 6 seyirciye oynadığı oyunun finalinde hüngür hüngür ağlamış ve şöyle demişti:
Üzülüyorsun, takma diyorlar.
Kızıyorsun, değmez diyorlar.
Boş veriyorsun; gamsız diyorlar.
Susuyorsun; iki çift laf et diyorlar.
Konuşuyorsun; muhatap olma diyorlar.
Çekip gidiyorsun; mücadele et diyorlar.
Alttan alıyorsun, tepene çıkardın diyorlar.
Bağırıyorsun, sakin ol diyorlar.
Aklı başında davranıyorsun, bu kadar uslu olunmaz diyorlar.
Dikine gidiyorsun, yaşına başına yakışmaz diyorlar.
Ölünce ne diyecekler?
Muhtemelen; ‘Ölüm sana yakışmadı.’
Normal tabii, dirimizi beğenmediler ki ölümüzü beğensinler!
* * *
Bakıyorum da...
Dünden beri herkesin dilinde Müşfik Kenter var.
Artık emin oldum arkadaş:
Bu ülkede kıymetli adam olmak istiyorsan, öleceksin!
Yaşarken olmuyor.