Giriş
"Dur!" Dedi bir akadaşım.
"Sadece dur. Hiçbir şey yapma ve düşünme bir süre".
"Anatomik olarak kadınların beyin kıvrımları erkeklerinkinden daha fazla, bizim daha dolambaçlı yollarımız var. Daha detaylı düşünmeye programlanmışız. Duramam." dedim.
> Sorun çözmede daha pratik oluşumuz işte bu yüzden ama ne kadar yıprandığımızı fark edemiyoruz. Hayat basit temellere dayanırken, detaycılığımızla bazen çekilmez hale getirebiliyoruz. Çoğu kadındaki mükemmeliyetçilik duygusu bir süre sonra anomaliye dönüşüyor, takıntılı bir hal almaya başlıyor. Duramıyoruz. Kadın erkek eşitliğinden bahsedip, bile bile dünyanın tüm yükünü üzerimize alıyoruz. Bahaneleriniz çok. Çünkü biz anaçız, çünkü detaycıyız, çünkü mükemmeliyetçiyiz. Ev mükemmel olmalı, yaptığımız iş kusursuz olmalı, en muhteşem anne biz olmalıyız, ilişkiyi biz kurup sağlamlaştırmalı ve en mükemmel ilişkiyi biz yaşamalıyız. Bu liste böyle uzar. Kendimiz için bir şey yapamamaktan şikayet eder dururuz bir yandan. Bahanelerimiz çok ne de olsa. Kısacık bir mola versek, hayatın ritmini bozacağımızı sanırız. Biz toprak gibi verimliyiz ama toprak bile belli mevsimlerde uyur ve dinlenirken biz dinlenemeyiz.
Spor hocası Demir Çemberci
> Ben nasıl durulur bilmiyorum. Uyurken düşünen, uyandığımda kendimi düşürken bulan mekanik ve organik bir şeye dönüştüm. Uzun zamandır sinemaya bile gitmediğimi fark edip kendime kızdım. 1,5 saat film izleyeceğime kalan 2-3 işimi hallederim noktasına ne zaman geldim hatırlamıyorum.
Kendim için yaptığım tek iyi şey son 2 aydır düzenli yaptığım spor ama onu bile bir görev bilinciyle yapmaya başladım. Duramıyoruz ya da en azından ben duramıyorum. Nasıl durulur?
