Mutsuz oyuncak bebekler

Geçenlerde bir kız arkadaşımla konuşuyordum. Evliliği bitme noktasına gelmiş.

Diyordu ki; "Çocuğuna kendin bak. Ne o öyle bakıcı yardımcı filan. Gömleklerim hep ütülü olsun. Şu doğum kilolarını da ver artık. İyice asosyal oldun. Bir tek arkadaşın yok."

Daha böyle sıralıyormuş kocası. En sonunda olay "sen benim yanıma yakışmıyorsun" noktasına gelmiş. Dinlerken sinirlerim tepeme çıktı. Ne çok şey bekleniyor bu kadınlardan.

Anne ol, eş ol, ateşli bir sevgili ol, fit vücutlu ol, doğumda mümkünse kilo alma, hadi aldın diyelim 1 ay sonra defileye çıkacak kıvama gel, ev işlerini aksatma, sosyalleş, girdiğin ortamların gözdesi ol, arkadaşlarına asla dertlerinden bahsetme, saçın, başın, elin, ayağın, vücudun hep bakımlı olsun, kapıyı pijama ya da eşofmanla açma, evin içinde sürekli seksi geceliklerle ya da iç gıcıklayan kıyafetlerle dolaş, bu arada çocuklarla sadece sen ilgilen ve yüzünde kocaman, ışıltılı bir gülümseme olsun. Oldu olacak regli de olmayalım.

Asabiyet yapıyor malum. Hiiç çekilmez. Bu ne Allah aşkına. Kadını insanlıktan çıkarıyorsunuz farkında olmadan. Bir kadından her şeyi beklerseniz, sonunda hiçbir şey alamazsınız. Önce kadını metalaştıran, olmadık kalıplara hapseden popüler kültüre veryansın ediyorum, sonra bunu normalleştiren erkeklere ve maalesef buna boyun eğen kadınlara. Bakımlı olmak bir şart değil, ihtiyaç olmalı.

Bunu dayatırsanız, etraf aynı tornadan çıkmış oyuncak bebeğe benzeyen mutsuz bir çok kadınla dolar.