Eğitim-Öğretim Birliği

Bugün okulların bir kısmı açılıyor. Bazı okullar önümüzdeki hafta, büyük çoğunluğu da Şeker Bayramı’ndan sonra açılacak. Anlayacağınız okulların açılma tarihinde bile bir birlik beraberlik yok. 86 yıldır bu eğitim işini tam halledemedik. Özellikle kırsal kesimde ‘eğitim-öğretim’ diye bir şey yok. Okulların büyük kısmı sadece okuma- yazma öğreten, tüm sınıfların aynı odayı paylaştığı, derslerin boş geçtiği yerler olarak kaldı. Büyük kısmı zaten terör yüzünden yıllardır kapalı. Durum böyle olunca eğer ‘çocuğunuz sizin gibi cahil kalmasın, meslek sahibi olsun’ istiyorsanız elinizde tek seçenek kalıyor. O da büyük şehirlere göç.

Büyük şehirlerde nüfus artınca bu sefer de karşımıza kalabalık sınıflar ve çift tedrisatlı eğitim problemleri çıkıyor. Bir türlü eğitimin kalitesini yükseltemiyoruz. Yabancı dil eğitimi ayrı bir yara. Devlet okullarında okuyarak yabancı dil öğrenmek mümkün değil. Ya özel okullara binlerce lira vereceksiniz ya da çağdışı kalacaksınız. Yoksa hayat mücadelesine zaten 3-0 yenik başlıyorsunuz. Başka çareniz yok. Sonuçta devlet okuluna giden bir değirmenin içine giriyor. Çocuğunu özel okula yollayan ise parasıyla rezil oluyor. Üniversiteye girebilmek için ise liseyi okumak zaten yetmiyor. Özel dershaneden veya özel hoca tedrisatından da mezun olmak gerekiyor. İyi eğitim almanın maddi-manevi maliyeti çok ağır. Çocuklarımız 10 yaşından itibaren yok SBS yok ÖSS, sınav stresiyle ne çocukluklarını yaşayabiliyor ne de sosyal yönlerini geliştirebiliyor.

***

Toplum içindeki kutuplaşmanın en önemli nedenlerinden birisi de eğitim-öğretim birliğinin ve fırsat eşitliğinin olmaması. Avrupa Birliği ülkelerine baktığınızda, sosyo ekonomik seviyesi ne olursa olsun, halkın her kesiminin aldığı temel eğitimin aynı olduğunu görüyoruz. En zengin ve en fakir öğrencinin aynı sırayı paylaştığı bir sistem hem toplumdaki kutuplaşmayı engelliyor, hem de sosyal barış ortamı oluşturuyor. Geriye dönüp baktığımızda Köy Enstitüleri’nin kapatılmasının nelere mâl olduğunu daha iyi görebiliyoruz.