Giriş
Posta.com.tr’de bir-kaç gün önce yayınlanan bir haber, yaklaşık 12 milyon insanın dramına dikkat çekiyordu.
Kimdi bu insanlar?
Emekliler.
İşte, o haberin özeti:
‘Maaşları yetmediği için tüketici kredisi ve kredi kartlarına sarılan, yarı aç yarı tok yaşamak zorunda kalan emekliler, kalan hayatlarını huzurlu ve muhtaç olmadan yaşamayı umut ederken, gırtlağa kadar borca battı.’
Bu gerçektir!
Ve bu gerçek, neyi ortaya koyuyor?
Emeklinin çaresizliğine ilişkin bu sütunda yayınlanan yazılarımızın doğruluğunu!
İşte, onlardan birinin özeti:
*
Emeklilerin yaşamı, bir gün maaşlarına yapılacak hatırı sayılı zamla ‘yoksulluk sınırı’ üzerinde bir yaşama kavuşturulmalarını umut etmekle geçiyor.
Ne demişler;
‘Uma uma, döndük muma!’
Bu, 40 yıl öncesi için de böyleydi, bugün için de…
Neyse, gelelim sadede…
Emekliler, öyle 70-80 liralık zamla falan nefes alamaz.
Bunlar, suni teneffüs olur!
1300-1600 liralık maaşlara talim eden emeklilerin biraz olsun rahatlayabilmesi için maaş ayarlaması gerekir.
Buna ek zam da denilebilir.
Tıpkı, geçtiğimiz süreçte, düşük maaşlı emeklilere yapılan ek zam gibi.
Tabi ki, rakam daha yüksek tutularak...
Emekliyi kurtarmanın, başka yolu yok.
Ve de bu yapılmalı, emekli maaşları, emeklilerin çarşı-pazar tezgahlarındaki etiketlerde yer alan fiyatlar karşısında fenalık geçirmemesini sağlayacak seviyeye çıkarılmalıdır.
Avrupa’nın emeklileri yaşamlarının geriye kalanını o ülke senin bu ülke benim gezerek geçirirken, bizim emeklilerimizin büyük bölümü, ailece bir akşam yemeğini balık lokantasında yemeye hasret yaşıyor bayanlar-baylar!
*
Dedim ya posta.com.tr’nin 12 milyon emeklinin yarı aç, yarı tok yaşadığına dikkat çektiği haberi, tek kelimeyle birilerinin görmezden geldiği acı gerçeği ifade ediyordu.
Gerisi hikaye!
Dileriz, olacak gibi görünen yılda iki ikramiye işi biran önce kesinleşir de gülmeye hasret emeklinin yüzü biraz olsun güler.
XXX
‘YILLAR BİZİ HARAP ETTİ’
Değerli okurlarım, emeklilerin çilesinden söz ederken, kendisi de işçi emeklisi olan şair Ahmet Akar’ın bu konudaki bir şiiri aklıma geliverdi. Yoruma gerek duymaksızın aynen aktarıyorum:
Çalıştık göz nuru döktük
Kime ne kötülük ettik
Aybaşını iple çektik
Yıllar bizi harap etti
Çok çalıştık, çok yorulduk
Gamla çileyle yoğrulduk
Hep dışlandık hor görüldük
Eller bizi harap etti
Zalim kadere inandık
Vurdu kavrulduk yandık
Leyla’yla Mecnun’a döndük
Çöller bizi harap etti
Akar düşmüşsün zillete
Gayri yazık bu millete
Paran mı var ete süte
Pullar bizi harap etti.
