Giriş
İki gün önce döndüğüm Diyarbakır'da, dün Muharrem İnce'nin mitingi vardı. CHP, epeyce zamandır bu bölgede neredeyse yok denecek düzeyde seyreden bir parti. (1 Kasım Genel Seçimlerinde, Diyarbakır'daki oy oranı yüzde 1.6)
Konuştuğum değişik eğilimdeki Diyarbakırlılar, İnce'nin çıkışını dikkat ve merakla izlediklerini ifade ettiler. Dünkü miting, CHP'nin son 15 yılda yaptığı en kalabalık miting olarak kabul ediliyor.
AK Parti 2002'de Meclis'te çoğunluğu "değişim" söylemiyle yakaladı. "Yorgun ve başarısız" bir koalisyonun ardından yapılan seçimlerin sonucunda, üç koalisyon ortağı(MHP-DSP-ANAP) da baraj altında kalmış, Meclise girememişti.
CHP, statükonun temsilcisi olarak anılır olmuş, AB konusunda ayak direyen çizgiyle özdeşleşmişti. "Uyum yasaları"nın ardı ardına çıkarılmasına tepki gösteren dönemin CHP Genel Başkanı Deniz Baykal, "yeter artık" şeklinde özetlenebilecek bir tavırdaydı. Kürt sorununda da, CHP "engelleyici" tutumdaydı.
Şimdi roller değişmiş gibi görünüyor. Hükümet "Kandil operasyonu"yla hamle yaptığını düşünürken, Diyarbakır'da büyük ve coşkulu bir topluluğa seslenen Muharrem İnce, "Kürt sorununa çözüm" için projelerini açıkladı. CHP, demokratikleşme ve AB gibi kavramlarla anılır hale geliyor.
Yenilikçiler diye başlamıştı
AK Parti kurucuları, içinden geldikleri "Milli Görüş" çizgisine ve Necmettin Erbakan'a karşı çıkarken, "Yenilikçiler" diye tanımlanıyorlardı. Bu, onları iktidara taşıyan ilk işaretti. Toplumdaki değişim ihtiyacı, onların siyasi stratejilerinin içerdiği en önemli cevap anahtarıydı.
Uzun iktidarlar, statükonun parçasına dönüşme riskini içinde barındırır. Yakın geçmişte bir dizi reform ve demokrasi projesini gündeme getiren, bunlarla övünen iktidarın; bu seçimlerde, demokratikleşmeye, insan haklarına, özgürlüklere pek vurgu yapmadığı sır değil. Bu kez, 'güvenlik', 'beka', 'dış güçler', 'birlik ve beraberlik', 'yerlilik ve millilik', 'kahramanlık' gibi kavramlar öne çıkıyor.
Bu tablo, seçmen tarafından nasıl algılanıyor? Toplum, demokrasi, reform diline, Batı ile köprüleri yeniden kurmaya özlem duyuyor mu? Çözümü, statükoda arayıp, güvenlikçi perspektifti mi yeğliyor? Ya da tam tersine özgürlüklerin genişletilmesini mi önemsiyor?
Sonucunu kestirmenin zorlaştığı bir yarış... Değişimin eşiğinde miyiz? Yoksa 'aynen yola devam' diyenler mi çoğunlukta?
