“Yılmaz Erdoğan 'gel' dedi, hayatım değişti”

RÖPORTAJ: ÖMER GÖREN

ogoren.aktuel@gmail.com

-Seni tanıyabilir miyiz? Nasıl bir çocuktun?

Darbe çocuğu olarak 21.09.1980 yılında İstanbul’da doğdum. Hiç bir yerde rahat durmayan, kafasını-gözünü patlatarak eve gelen, yaptıklarıyla annesini üzen çok, çook, çoook yaramaz bir çocuktum. Ama bütün zararım kendimeydi. Her genç gibi abuksubuk, saçmasapan şeyler yaptım. Ailem karşı olduğu halde motosiklet aldım mesela. Kaç defa kafamı, kaburgamı kırdım... Araba kazalarım oldu... Çok şükür büyüdüm de o kafayı bıraktım. Liseden sonra makine mühendisliği eğitimi için Amerika-New York’a gittim. 3. senemde okulu bırakarak Miami’ye yerleştim. 1 yıl sonra da döndüm.

- Niye Amerika?..

Ağır iş makinaları üzerine şirketi olan rahmetli babamın ortağı Amerikalı idi. Çocukluğumdan beri Amerika’ya gidip geliyordum. Ailem yurt dışında mastır yapmamı istiyordu. Tabii ki bazen plan yaparken hayat insanları başka tarafa çekiyor.

- Seni ne tarafa çekti?

Oyuncu olmak 11 yaşındayken aklıma girdi. Öğrencilik zamanlarımda bile üç farklı kişiden üç oyunculuk teklifi almıştım. Ama reddettim. Çünkü hiç bilgim, eğitimim yoktu.

- Neden Türkiye’ye döndün?

Babamın beklenmedik ölümü ve şirketin işleri yüzünden... Ne de olsa ailenin tek erkeği ben kalmıştım. Ama ertesi yıl şirketle ilişiğimi kestim, Müjdat Gezen Sanat Merkezi’ne girdim. 4 yıllık eğitimin sonunda 2006’da mezun oldum. Ama bazı arkadaşlarıma göre hem sektörel, hem genel kültür, hem de kilometre açısından gerideydim. Kendimi yetiştirmem, diğer öğrencilerle aramı kapatmam gerekiyordu. Bu isteğim de BKM Mutfak’ta gerçekleşti.

- Nasıl girmeyi başardın BKM’ye?

Sınıf arkadaşlarım Umut Kurt ve Ezgi Mola, BKM Mutfak’taydı. Umut’un aracılığıyla tanıştım Yılmaz Erdoğan’la. “Yeni oluşum için sen bir gel” demesiyle başladı ‘Çok Güzel Hareketler Bunlar’.

- Peki seni oyunculuğa hangisi hazırladı?

Müjdat Gezen Sanat Merkezi oyunculuğa, BKM sahne ve yazıya hazırladı. BKM süreci bana nefis bir sahne kalitesi kattı.

“TOPLUMA OYNAMAM”

- Yaşadıklarından ne öğrendiğini sorsam?..

Kaderci bir adam değilimdir ama hayat bana ne sunuyorsa en iyisini yapmak üzerine bir felsefem var. Dolayısıyla, hayat bana plan yapmamayı öğretti. Zaten plan yapmasını da pek sevmem. Geleceği olmayan bir meslek seçerek kumar oynadım. Kız kardeşim de öyle. O da sinema filmleri üzerine moda tasarımı yapıyor. Çünkü böyle mutlu.

- Sinemaya göz kırpıyor musun?

Tiyatro ve sinema benim için önemli. Sinema öyle ‘zart’ diye yazılıp çekilen bir şey değil. Ben oturduğum her yerde bir şeyler yazar, kenara atarım. Sinema, demlenerek yapmak istediğim bir şey.

- Tanınmak omuzlarına nasıl bir yük getirdi?

Bu, tanınmak ya da para kazanmak için yapılmaması gereken bir meslek. Para ve şöhret, yan unsurlar. Her başarı beraberinde mutluluğu ve başka bir çıtayı getirir. Topluma oynamam ben. Olmadığım gibi görünen bir adam değilim.

“TEKNEMDE MUTLUYUM”

- Tutkunu olduğun bir şey var mı?

Bebekliğimden beri en büyük tutkum deniz ve tekne. Denizin üzerinde olmak başka bir huzur veriyor insana. Kavga, gürültü ve stresten uzak olursun. İşim olmadığında çoğunlukla teknemde zaman geçiririm.

- Kalbin dolu mu boş mu?

Dolu. Bir kız arkadaşım var. Ama ileriye dönük planım yok. En güzeli o anı yaşayarak içinde kaybolmak.

(13.10.2012 tarihli Cumartesi Postası'ndan alınmıştır.)