Beynimizin prefrontal korteks bölümü düşünme, karar verme, sosyal davranışları düzenleme gibi davranışlardan sorumludur. Çocuklarda prefrontal korteks henüz yeterince gelişmediği için duygu ve dürtüleri yönetme becerisi daha zayıftır. Bu yüzden bir çocuk uzun süre bekleyerek, sabrederek ve “şimdi sıkılmayı” kabul ederek geleceğini planlamayı düşünemez. Hemen şimdi ve haz odaklıdır. Kabul edelim ders çalışma sevilerek yapılan bir faaliyet değil. Bizler de ders çalışırken çok mutlu değildik. Her ne kadar öğrenme keyifli olsa da öğrenme ve ders çalışma birbirinden farklı şeyler.

Öğrenme içsel bir merakla ilgiliyken ders çalışma dıştan dayatılan bir şey. Biz istiyoruz veya öyle olması gerektiğini söylüyoruz diye çocuğun motive olmasını beklemek çok da gerçekçi bir yaklaşım değil. Yetişkinler olarak bizler de keyif aldığımız bir şeyi bırakıp zorunluluklarımıza dönmeyi tercih etmiyoruz. Çocuklar için de oyunu, eğlenceyi bırakıp dersin başına oturmak hiç kolay ve eğlenceli değil. Çocuğun severek, isteyerek ve dersi bir sorumluluk olarak görebilmesi için bu eylemin onun için olumlu taraflarını “hemen” görmesi gerekir. Çalışmaya başlamak, çalışmayı sürdürebilmek ve bunu bir rutin haline getirebilmek için de bu motivasyona ihtiyaç duyar. Çocuğun bazı derslere özellikle çalışmak istememesi o derste yaşadığı başarısızlıklar ve o derse karşı geliştirdiği olumsuz tutumla ilgili olabilir.

Hiç birimiz kendimizi “başarısız” hissettiğimiz bir şeyle ilgilenmekten keyif almayız. Bu tutumu değiştirmeden de çocuğun o derse çalışması ve başarılı olması mümkün olmaz. En tehlikeli şey çocuğun başarabileceğine ilişkin umudunu kaybetmesidir. Olumsuz yargılarının değişmesi ve motivasyon kazanmasının yolu da ona başarı duygusunu tattırmaktır. Ders çalışırken onun yapamayacağı konular yerine yapabildiği konulardan başlanması ve adım adım ilerlenmesi daha uygun olur. Başarabildiğini gördükçe ders çalışma motivasyonu artacaktır.