Anne babalar çocukları için en iyisini ister. Fakat bu durum bazen mükemmel ebeveyn olma isteği ve bu isteğin beraberinde gelen kaygı haline dönüşebiliyor. Çocukların temel bakım vereni genellikle anneler olur. Hal böyle olunca “yeterince iyi miyim” düşüncesi de çoğunlukla anneler için bir mesele haline geliyor. Sahiden, kim bu “iyi anne”? Çocuğu yemek seçmeyen mi? Her gün çocuğunu okula bırakabilen mi? Çocuğunu teknolojiye en az maruz bırakan mı? Yoksa çocuğuyla her gün oyun oynayan mı? Belki geçmişten günümüze hep vardı annelerin çocukları için yeterli olma arzusu. Günümüzde özellikle sosyal medya kullanımı kişilerin kendilerini pek çok alanda diğerleriyle kıyaslamalarına sebep oldu. Bu kıyaslamalardan biri de ideal ebeveynlik üzerine olmaya başladı. Özelikle metropol hayatında annelerin yoğun iş hayatı, işten eve gelme sürelerinde geçirilen vaktin fazla oluşu gibi unsurlar annelerin çocuklarıyla geçirdikleri vaktin de azalmasında etkili oldu. Bu durumda anneler çocuklarıyla yeterince vakit geçiremediği için de kaygı duymaya başladı.

Sevgili anneler; arkadaşınız iki çocuğuyla tatilden tatile gidebiliyor ama siz tek çocuğunuzla dışarı çıkmakta bile zorlanıyor olabilirsiniz. Bir başkasının çocuğu daha küçücükken yabancı dili konuşabiliyor ama sizin çocuğunuz kendi dilini konuşamıyor olabilir. Bu kıyaslamalar sizin “çocuğuma yetemiyorum”, “yeterince iyi miyim” , “çocuğumun ihtiyaçlarını gidermekte eksik miyim” şeklinde düşünmenize sebep olabilir. Bırakın kendinizi diğer ebeveynlerle kıyaslamayı. Annelik babalık bir yarış değil. Kimse mükemmel ebeveyn değil.

Siz de mükemmel olmaya çalışmayın. Emin olun çocuğunuz sizden mükemmel olmanızı beklemiyor. Çünkü siz zaten çocuğunuz için biriciksiniz. Çocuğunuzun her dönem ihtiyaçları değişecek fakat her yaşta bir temel ihtiyacı olacaktır: “Koşulsuz sevgi”. Mükemmel ebeveyn değil; çocuğunu dinleyen, ona sıkıca sarılan, çocuğunun ne hissettiğini anlayan ebeveynler olmanız yeterli olacaktır.