'BIZ DE ÇOCUK BÜYÜTTÜK'

“Seni de ben büyüttüm.” cümlesi işlerin karışmaya başladığının ilk sinyali. Üst nesil olan büyükler torunlarını kendi bildikleri, istedikleri şekilde büyütmek istiyorlar. Tecrübelerinden yola çıkıyorlar ve yeni ebeveyn olmuş çocuklarının fikirlerini göz ardı etmeye eğilimli oluyorlar. Eğer ebeveynlerin kendileriyle ilgili yetersiz hissettikleri noktalar varsa bu müdahaleler maksadını aşarak önemli yaralar bırakabiliyor. Bir yandan çocuğuna sevgiyle baktığını bildiği birinden vazgeçmek istemeyen ebeveynler de büyüklere itiraz etmek konusunda çekinceler yaşıyorlar. “Zaten o kadar yoruluyor. Benim için çocuğuma bakıyor. Ben ona nasıl itiraz ederim?” çaresizliğine “ya gelmezse?” korkusu eşlik edebiliyor. Çok fazla bakım veren olması nedeniyle birbiriyle çatışan kurallara ya da davranışlara maruz kalan çocuklar da huzursuzlanabiliyor. Kafaları karışıyor ve kimsenin kurallarını dinlemeyerek tepki vermelerine sebep olabiliyor.

ORTAK YOL NEDEN BULAMIYORUZ?

En önemli nokta çocuğun ebeveynlerinin ortak bir noktada buluşabilmesidir. İki ebeveyn farklı düşünürken çekirdek ailenin dışında olan birine derdini anlatmak çok daha zor olabilir. Bakım veren diğer yetişkin hangi partnerin ailesindense o kişiyle onun konuşması daha işlevsel olabilir. Gücenmelerin, yanlış anlamaların önüne geçebilir. Bakım veren kişinin de önceliği çocuğun iyi olmasıdır. Ondan gelen önerilere alan açmak, onun da kendini rahat hissetmesini sağlar. Duyulduğunu bildiği bir ortamda karşısındakini duyma ihtimali de artar.