Annelik mesaisi

Anneler tüm bu uğraşa enerjileri yetecek sanırlar. Kendilerine bunun için yüklenir, sonuna kadar ellerinden geleni yaparlar. Daha az uyur, soğuyan kahvelerini yarım yamalak içer, yemeklerinden bir iki kaşık alır ve hep çocuklarının ihtiyaçları için hazır olurlar. Neredeyse insan olduklarını unuturlar. Kendi ihtiyaçlarını unuturlar.

ACİL DURUM ÇANLARI ÇALAR

Sonra bir gün enerjileri biter. Nasıl bitmesin? Şarj edilmeyen telefonları gibi birden kapanıverirler. Tuşa hızlı ve öfkeli şekilde nasıl ki açılmaz o cihaz, onlar da kendilerine kızsalar da suçlasalar da hatta utansalar da enerjileri ilk günkü gibi yüksek olamaz bir anda. Yorulmuşlardır ve bunun “normal” olduğunu kabul etmeleri gereken o gün sonunda gelmiştir. Bu “malum gün” bazen bebek 1 aylıkken gelir, bazen 10 aylıkken bazen 2 yaşındayken çünkü her annenin hayatı, kaynakları, ihtiyaçları birbirinden farklıdır. Önemli olan ne kadar “ erken” geldiği değil, geldiğinde annenin ihtiyacını fark edebilmesidir.

DUYGULARINIZI VE YAŞADIKLARINIZI KABUL EDİN

İlk adımda yorulmaya hakkı olduğunu kabul etmelidir anne. Kendine bunun için izin vermezse, çevresindekilerin de bunu fark etme ihtimalleri oldukça düşecektir. İkinci adımda suçluluk duygusunu içeri kabul etmemelidir. İlk adımda sağlam duranlar için bunu yapması daha kolay olacaktır. Herkesin nefes almaya, bir an durmaya, kendine ait kısa zaman dilimlerine ihtiyacı vardır. Annelerin daha da çok ihtiyacı vardır. Eğer anneye destek verebilecek başka bir yetişkin varsa bebekten ayrı geçirilen 30 dakikalık bir zaman anneyi besler, enerjisini, neşesini tazeler. Böylece tekrar bebeğiyle kucaklaşan anne artık “yeterince iyi” olabilecektir.

İLGİNİZİ ÇEKEBİLİR

Hamileler bu haber size! Fetüsün damak zevki için yedikleriniz önemli

Habere Git