Şöyle ki; çocuk dişlerini fırçalamaya gittiğinde diş macununun kapağını açacak sonra yeterli miktarda fırçaya sürecek, macunla işi bitince fırçayı bırakıp macunun kapağını kapatacak ve macunu tekrar aldığı yere koyacak sonra fırçayı eline tekrar alıp anne babasının gösterdiği gibi fırçalamaya çalışacak… Böyle anlatılınca basit dediğimiz diş fırçalamanın bile çocuk için birden fazla işlevsellik gerektirdiğini farkedebiliriz.
Dolayısıyla çocukların bunları otomatik şekilde yapabilmesi ebeveynin belli bir süre çocuğuyla birlikte yapmasıyla mümkündür. O nedenle sorumluluk kazandırırken ebeveynlerin çocuğa eşlik etmesi, çocuğa komut vermelerinden çok daha etkili ve problemsizdir.
Her diş fırçalama zamanı ebeveynlerin; “Haydi dişlerimizi fırçalıyoruz!” diyerek neşeyle banyoya koşmaları ve bunu yaparken her aşamayı her defasında tek tek anlatarak göstermeleri gerekir, tâ ki çocuk bu alışkanlığı kazanana kadar.
Şunu da hatırlatayım ki alışkanlıklar en az 6 haftada oluşmaya başlar. Bunun için de ebeveynlerin biraz sabır göstermeleri gerekebilir. Bir de ebeveynlerin, çocuğa sorumluluk kazandırayım derken çocuğa mükemmeliyetçi davranarak çocuğun hatalarını sürekli düzeltmeye kalkabilir, bu yaklaşım da çocuğu sorumluluk almaktan kaçırabilir ve çocukla olan iletişimlerinde problem oluşturabilir.
Ebeveynler unutmamalıdır ki; çocuğa eşlik etmek, çocuğun ebeveynini doğru rol model almasını sağlar.